Month: මා ව

අවසාන කවිය

last Poem

අවසාන හුස්ම පොද
වා ගැබට මුහුවෙලා යන්ට පෙර
අපේ කටහඬ ලොවට කියන්නට වෙර දැරෙන
හද ගැඹුරු පත්ලෙන් ම මතුව එන
හැඟුම්බර අවසාන කවිය මෙය.

බලව් සකියනි අපේ හිස මතට
තබා ඇති සුවිශාල කුළුගෙඩිය
එය සෙමින් බිඳින්නට
හිත හැදෙන
දිරි වැඩෙන
අප ගැන ම කියවෙනා කවිය මෙය.

දිරිය සිතිවිලි වලින් කැටි ගැසුන
සකියනේ අපේ සිත් කඳුවැටිය
බොහෝ කම්පාවලට පවා වුව
බිඳ දැමිය නො හැකිකම සතුටක් ය.

වෑයමින් කෙසඟ දකුණත දිගැර
මැදැඟිල්ල කපාගෙන පිහි තුඩින
දහිරියේ රුහිරු බිඳු
පන්හිඳට එකතු කර
ගැට ගැසූ අවසාන කවිය මෙය.

1995

Nimalaraajan

nimalarajan

<

My pen

Hasn’t a voice

Nimalarajan.

My voice

Has no wings.

Birds with a voice

Never sing.

They only chatter.

And

Birds with wings never fly.

The year

Just Passed like a day..

If you could sang

Thousands of songs.

If you could fly

To a far distant place.

The year

Just passed like a day.

And next

Is a New

Day?

My pen

Hasn’t a voice

Nimalarajan.

My voice

Has no wings.

2001

Manjula Wediwardena

(Translated by Prashansani Paranavithana)

නිමලරාජන්

nimalarajan

මගේ පෑනට
කටහඩක් නෑ
නිමලරාජන්
කටහඩට
පියාපත් නෑ

කටහඩක් ඇති කුරැල්ලෝ
ගී ගයන් නෑ
කතා විතරයි
පියාපත් ඇති කුරැල්ලෝ පියාඹන් නෑ

අවුරැද්ද
දවසින් ගියා…

ගැයී නම්
ගීත දහසක්
පියැඹී නම්
බොහෝ ඈතක්
අවුරැද්ද
දවසින් ගියා
ඊ ළඟට
අලුත්?
දවසක්

මගේ පෑනට
කටහඩක් නෑ
නිමලරාජන්
කටහඩට
පියාපත් නෑ

2001

The Shoe

bebr118a

Soil filled
Mud covered
Brown colored
This shoe, Canvas
With lace untied

Might have awaken early morning
Having laces nicely tied
Might’ve been marking his steps to school

In the morning
When exercising–left, right, left
Might’ve waited on same spot
Have stood at ease for a moment
And again have stood on alert

Sometime
When gets an interval
Have run to the canteen
And might turned back again
Jumped to the ground
And might playfully played

This shoe, Canvas
Might have returned home
After his schooling
Amidst on his way home
Might have clattered a boot on
& when it’s removed in the dark day light
Might there’s a hidden little foot too in it.

Manjula Wediwardena
(Translated by Prashansani Paranawithana)