අඳුර හෙවත් ජීවිතයේ අක්ෂර වින්‍යාසය

සන්ධ්‍යාව
සීතලෙන්
අන්ධයි
සංසාරෙ
සළු ලිහා
අන්ඳයි
නන්නාඳුනන දුරක
ඉර තැබූ පය ලකුණු
සංතානයට අඳුර
කැන්ඳයි.

ව්‍යාකරණ
සිල් බිඳින
රාත‍්‍රිය
අකුරු
පද පේළි
උසි ගන්නයි
ව්‍යාකූල වළාකුළු
කැරළි කෙහෙරැුළි ලිහා
ව්‍යංජන ස්වර
පීලී පන්නයි.

ගිම් සමය අවසන්ව
බිම්බරක් කොළ පත‍්‍ර
නිම්තෙරට පාව යන
හින්දයි
මං මගේ කවුළු දොර
යන්තමින් හැර තියා
අන්ධ අඳුරට ඇදෙමි
මන්දැයි?

අවතාර පමණකිය
මහපාර
මධුපානයට බඳුන්
පුරවාන
හිත තාම සැළෙන විට
ඔබ ගාව
දුර ඈතවත් නොමැත
හඳපාන

හිස නමන වීදී කණුවට
හිස නමමි
ගොස නඟන මඳඳුරින්
ඇස පිසිමි

දීර්ඝ ඇදය සේ ඇද වුණ
මාර්ගය කෙළින් කර
පිය මැන
තාර්කික කහ ඉරක
නවතිමි

පැන්සයක්වත් නොදුටු
බඩවතකි
යන්යසයක් සේම
අකුරින් අඩකි

අම්බරය පෙළා ගෙන
ඉහළ නැගි
ලිංගයක දෙපා මුල
කොම්බුවක් විලස
ගුලි වී හිඳිමි
තුංග වූ කුළුණක් ය
වංකගිරි නුවර මැද
ඉන් කෙලෙස
කුළුණු ගුණයක් දකිමි?

ඉස්පිල්ල ගලවමින්
මොහොතකට
කෙස්ස ඇද
කන් අගුල්
බිඳ දමමි
දොස් කියන්නට
නොහැකි
ගෙවුණු පාපිලි
සමඟ
අස්වැසිලි ගණඳුරට
තනි රකිමි

සරනු හැකි
පියාපත් නැතුවාට
අයනු ආයනු පලි ද
මම සිතමි
නිවෙනු දැල්වෙනු
දැනෙන
පිළුණු
හද කුටිය මත
අඳුරු කවියක එළිය
සතපවමි.

10.10.10

“වන්නියේ කවියාට ලියමනක්”

‘‘ඔව් සහෝදරයා උඹ එවූ කවිය ලැබුණා’’

 

© Ken Bushe

‘‘මෙහෙ සීතලයි
ඔහෙත් සීතලද’’

ඇණ ගැසූ අතකින් දුක අනන්නේ කොහොමද
ඇණ ගැසූ අතකින් ඇස පිසින්නේ කොහොමද
ඇණ ගැසූ අතකින් අත වනන්නේ කොහොමද
ඇණ ගැසූ අතකින් කවි ලියන්නේ කොහොමද

උදුරලා දැමුයෙන් මුල් අදින්නේ කොහොමද
ඉරිතලා ඇතියෙන් වැව් පිරෙන්නේ කොහොමද
පරඬලා හඳකින් එළිය දෙන්නේ කොහොමද
නියඟලා මලකින් සුවඳ එන්නේ කොහොමද

බිඳ දැමූ දෙපයින් නැගිට ඉන්නේ කොහොමද
වෙඩි තැබූ ළයකින් හුස්ම ගන්නේ කොහොමද
තටු කැපු හිතකින් පිය හඹන්නේ කොහොමද
නම කෙටූ බිමකින් ඉවත යන්නේ කොහොමද

මලානික ඇසකින් තෙත උනන්නේ කොහොමද
වලාකුළු අතරින් තරු ලිහෙන්නේ කොහොමද
වෙලාවට කලියෙන් හද ගැහෙන්නේ කොහොමද
විළාපය අතරින් කවි ඇහෙන්නේ කොහොමද

වදන් වැල සැකෙවින් ගොණු කරන්නේ කොහොමද
නිවන් මඟ සැතෙකින් නො රිදවන්නේ කොහොමද
දුරින් හිඳ සැණෙකින් ළඟ රැඳෙන්නේ කොහොමද
ඉතින් අප සැබැවින් හමු නොවන්නේ කොහොමද

2010 ඔක්තෝබර් 06

“ඒ සුසුම තවම මා ළඟ”

බෙදා ගන්නට
දෙයක් නැති බව
සුසුමක
කියා දී මට
හැරී පිය මැන
යන විට
ඒ සුසුම
ඔව්, ඔබේ දෑසින්
ගිලිහුණ
තවම මා ළඟ
එයයි නොනිදන
හදවත..

හැරී එන මඟ
නොදන්නා බව
දැන දැන
බලා සිටිනෙමි
කවි අරණ්ණෙක
තනියම
සඳට අලුතින්
නමක් දෙන්නට
ඇමිණුව
කවි එපා විද
ලියූ පත් ඉරු
වලටම

දවල් හඬළන
රැහැයියෝ
රෑ නිදියන
එකම කටහඬ
ඔබේ සුසුමේ
උණුහුම
නිසල තුරු පෙළ
කතා කරතැයි
සිතුණද
මහා සුළඟට
පවා නොනැඟෙයි
කටහඬ..

සීත පියමැන
ඈත එන බව
පවසන
රුසිරු තුරු පත්
ලිහෙයි රැකගෙන
මුනිවත
හිතේ තෙරපෙන
සුසුම දෝතට
අරගෙන
සෙමින් පිසලමි
නෙතින් ගිලිහුණ
පිනි දිය..

නිවී දැල් වී
නිවී යන්නෙද
තරු කැට
ඇහේ අත්තටු
සැලී ඒ ලෙස
පෙණුනි ද
බිනර සඳ දිය
හිස පොවන්නේ
කුටියට
අලුත් කවියක්
අරන් යන්නද
හිමිහිට..

හඳට පවසමි
වෙන නමක් නැත
ඔබ හට
අලුත් කවියක්
ලියන්නෙ ද මං
කෙලෙසක
බලන් සඳ දිය
ගොතනු අරඹන
කවි පද
“ඔය සුසුම් පොද
බෙදා ගන්නේ
නැතුව ද? ”

28 සැප්. 2010