කනප්පුව මතට වී තනි වෙලා පිරිත් පොත
බුලත් හෙප්පුව හිඳී කවිච්චිය මත සොවින
සෝපාව පාමුලේ පඩික්කම විමසිලිව
මුව අයන් ඉකිබිඳී කෙළ පිඩක් පතා ගෙන
සහස් අත් යොමා අපෙ හිස් මුදුන් පිරිමැදුව
තුරුගොමුව සීරුවෙහි සෙවණැලි ද හකුල ගෙන
පාන්දර ඉඳන් කවි ගී ගැයුව විහඟ කැළ
මුමුණතේ ඔවුනොවුන් ඇසෙන නෑසෙන සරින
උදැල්ල ද වේළිලා ය පුරුදු උණුහුම මැතුව
බලා හිඳිනේ නියර මේ කවුරු එනකල් ද
කෙළිදෙළෙන් පැනැ නැටූ මඳ පවන් කොහෙ ගිහින්
නෙතු බිමට හරවාන හඬනවා වී කරල්
අඳුරු කර නෙත් මඬල නිල් මුහුණ හකුළ ගෙන
මහා හඬින් කෑ ගසා හඬනවා නුබ ගැබ ද
නොදැනීම මහදවත් ගං දෑලේ බැමි බිඳී
නෙතු කෙවෙනි තුළින් දිය පිටාරව ගලා යේ.
(1991) -පිළිහුඩුවී
Monsoon Moon 