කොළරාව සහ පේ‍්‍රමය

 

Ventzislav Piriankov’s painting

ෆර්මිනා,
කල්පයක් ඇස මිදුණ
හිම බිඳුව
මග්දලේනා ගඟට මුහුවුණා.
ඉරී ගිළිහුණ පිටක
ඔබ ලියූ කවි පදය
නෙත් කෙවෙණි අගිස්සෙන් පීදුණා.

මලට
සළුපිළි
සිළිටි පෙති බව දන්නවා
සොඳුරු
අබරණ
රෙහෙණු බව පිළිගන්නවා
දෙබර
විස දළ
හිතක නිරුවත පෙන්නුවා.

සසඟ වියරුයි
සසර දිගු කරණා
නිසඟ හැඟුමකි
ආදරය කියනා.

දයිරියාවත් හරිම අගෙයි
ඔක්කාරෙ කුස සරැලි නැඟෙයි
කාලත‍්‍රය මෙතැන
මේ මොහොත
කොළරාව වුණත්
එය මගෙයි.

ඇගේ ත්‍රිකෝණමිතිය පාඩම?

 

පිපිරුණ සබන් බෝලයකින්
බිම වැටුණු කවියක
වියරණ දොස් තිබුණු බව
ඇය ලියා එවා තිබුණා.

 

හොර නිධන් හාරන්නකු මෙන්
හිත් පතුළ පාරා මතුකරගත්
අවසාන හැඟුමත්
හැඟුම්බරවුණු මොහොතක
වියරණ දෝස.

 

ඇයටත් හිතෙන දේවල්.

 

“බෝල අතකුරු වුණත්
කැලැත්තෙන විට අවකාශයේ
ඇද වෙන්න පුළුවනි.”

 

“පේ‍්‍රම කවියක් වුණත්
රිදුම්දෙන විට සන්තානයේ
ඇති වෙන්න පුළුවනි.”

 

“මිරිඟුව” නො පවතින දෙයක් නම්
ඒ වචනය මොකටදැ?” යි
ඇගේ ලියමන අවසානයේ
ඇය ප‍්‍රශ්න කර තිබුණා.

 

මා ඇගෙන් නොව
ඔබෙන් විමසන්නේ එකමෙක දෙයයි
‘ආදරය’ ගැන
ඔබ හිතන්නේ කොහොමද?

ඒ මුවහතේ අයිතිය

© K Roberti

සව්දිය නො පුරනා
සව්සිරි රැඳුණු දෙරණා
සව්සත සනහනා
සවුදියෙ සොඳුරු වරුණා

කැණිමඬල හෙල්ලී
පොල් අතු ඉගිල්ලී
මූකලන් සල්ලී
සොයා ඉගිළුණ මුතු කිරිල්ලී

මුත්තූර් මිණි මුතු
වූවා පමණි දැනමුතු
තෙමා ගත්තී නෙතු
පොහොණි කරනට මතු

ජීවිතේ පිරිපත
විදා අත්හළ හදවත
බලන් දෙවිඳුනි කැටපත
කා අතද ඒ මුවහත

හැඟුම් හරි පරණ ය
කිරි බිඳු පවා උරණ ය
ඉදින් අසිපත සරණ ය
අත්වැරැද්දකි සොඳුරු මරණය

 

13

රතු ගස – බෙල් විල්ගේ සිත්තමක්

ඉපැරණිම සිතිවිලි
අලුත් හුස්මක් අරගෙන
ඉපැරණි හිතට පිවිසෙයි
අකුරු එහෙ මෙහෙ විසිකර

තැන් තැන් වලින් ඇහිලූ
නන්නත්තාර දුකඳුළු
සන්සුන් ඇසක තනිකර
නින්දෙන් සිනාසෙන්නෙමි.

ඉසියුම් හැඟුම් විරහිත
තනිකං දොසින් ආතුර
මැදියම් දිවිය පැමිණුනි
මැදියම් රැයට පළමුව

හැර දමා දොරගුළු
සිඳ බිඳ දමන්නට
එකදු වළඳක් නැති
පාළු ගෙදරකි දිවියම

ඉකුත් සිසිරයෙ හමුවුණු
රුහිරු මේපල් තුරු පත
සමාදානයෙ සැතපෙන
දෙණකි සිහිලැති හදවත

හිම පියලි පිස පිවිසෙන
පොල්මංකාර හුළඟට
අතීතය පවරමි
සින්නක්කරේට ම

දැන් ඉතින් දහතුන
නපුරුයි කියන්නට
කාටවත් නො හැකිය
නපුරු හිතකට මිස.