(මගේ ලොකු පුංචි ස්වර්ගස්ත වුණා. මං ඒ බව තාම දන්නෙ නෑ.)
දේවදාර ගස් හිමිදිර සෙමෙර සලපු
පාරෙ පයිප්පෙන් නාගෙන වරල උනපු
මාව වඩා අඩ හඳ හා මොට්ටු තියපු
හාදු කඳු ගසා කොපුළත වැඩට දුවපු
රෑට එනවිටයි කුප්පිය පණ එන්නේ
පාට ලොසින්ජර ඇස් වල විසිරෙන්නේ
ඊට වඩා ඔබෙ කම්මුල රතු වෙන්නේ
කාට සමානද නෑ තව වැටහෙන්නේ
පුංචි ඇඟිළි ඇති පුංචිගෙ පුංචි ඇඟිල්ලේ
පල්ලි ගියේ එල්ලීගෙන සබත මුළුල්ලේ
කන්නි මරිය මව් හැබැහින් සිටිය ඇසිල්ලේ
පුංචි වුණා නම් තවමත් නිවි හැනහිල්ලේ
තෙරේසා ශුද්ධවරියකි
ඇගේ ඇස් ගෙත්සෙමෙනියකි
විඩාපත් නොවන වුවනත
සිනාවන් දුක්ඛ කවියකි
පුංචි කුටියෙ කවුළු දොරකි
පාළු කනත්තට දෑසින් තනි රකිනා
කන්ද නැඟන් ටෙරන්ස් මාවතේ එන රුව
හීනයෙන් වගේ දෑසට ඇණ ගසනා
පුංචි පියාපත් කුළියට
ගන්න බැරිව
පුංචි නෙතින් ඉඟිමරනා
පුංචි කුරුල්ලෙක්
නිසසල සුරුවමකට
උර දෙන්නට තටු සොයනා
අතීතයට යන පාරේ ගොක්කොළ එල්ලා
නිදා සිටින දෙව් මැදුරේ සීනුව හොල්ලා
මුදා හැරෙන පූජාවේ පූපය ඉල්ලා
හඬා වැටෙන සිහිනයකට සිහිය ඇවිල්ලා
පාස්කුවත් වියැකී ගිය සැඳෑවක
දෑස් බොඳ වුණා ඔරසන් තලාවක
දෑත් රැඳුණු බෙංතිඤ්ඤෙද මළානික
මාත් අඳිමි කුරුසිය හුදෙකලාවක
පුතුන් වදන කුස තරමට දුක් වින්ඳ
ඔවුන් කවන්නට දෙතනින් ඉකි බින්ඳ
සවන් පුරාවෙම ගැරහුම් පොදි බැන්ඳ
මවුන් තරම් දිගු අහසක් කොයිබින්ඳ
අප්‍රේල් 30, 2010
(ඇහැළ ඇමතුමකට ඇහැරෙමි 2011)
Monsoon Moon 