ඔයාට මතකද එතන තිබුණ නටරාජ් රූපෙ –ඇය එවූ අවසන් ලියුමෙන්-
පියෙවි සිතිවිලි මතට මධු දියර හළාගෙන බමන හිත සීරුවෙන් බඳුනකට මුවා කර කැරලි කෙහෙ පිරිමදින අඩහඳක දෙ පාමුල නිදන විට වත ඉසිණ පිනි බිඳිති හළාහළ දෙපය පැටලුණු හිතක මුවවිටෙහි දුටුවාද අසමබර කඳුළු මත විසිර යනු මඳහාස තනි පයෙක අසම සම අභිනයකි ඇස ගාව ඔබ කොහෙන් පැමිණියෙද කියනු මැන නටරාජ අපස්මරු මහදවත මහ පොළොව වෙලා ගෙන පයත් මට සැනසුමකි වේදනා මුදාළන රුපුන් මැද ස්නේහයේ මධු බඳුන් පුරාලන විසංවාදය මම ය ඔබ තුළින් ගලා එන ආනන්ද තාන්දව දකින නෙත් නැති රෑක මා මෙන්ම කඳුළකට කවුරු නෙත් ඇරියාද යාවෙන්න හැකි නෙතක් තිබිණිනම් ළඟපාත මා ගන්න මඟ විවර කළ දෙවිඳු ඔබ නේද තර්ක අසිපත් වලින් කැපෙන සඳ ගත නහර අග්නි වමතින් කෙසේ සැරසුවෙද ඔබ මහද නග්න හිත වෙලෙන විට එරන්වන් දිය දහර රශ්මි පමණෙකි ඉසිඹු නැඟෙන සිහිනෙක පහස දමරු හස්තය ගෙනෙන හඬ පරම සුමියුරු ය අඳුරු කවකට සුවය ඔබය ඔබ දිනිසුරුය සොඳුරු බව සොඳුර මුවගින් දෙඩුව සුරගුරුය රුදුරු මිනිසකු වුවත් මගෙ පෙමද පිවිතුරුය මුහුලසින් සුරලියන් මිහිමතට කැඳවාන රැගෙන ආ නටරාජ අමතකද ඇගෙ මූණ විශ්වයේ මැද රැඳෙමි ශිඛර මත කෛලාස තනි පයෙන් පේ‍්‍රමයේ සියලු බර උසුලාන
(ඇහැළ ඇමතුමකට ඇහැරෙමි 2011)
Monsoon Moon 