ඔව්, ඉතින්, මේ ඒ මොහොත…

© Miles Cleveland Goodwin

නින්දගං අතැර යන මිනිසා
ගෙන්දගං වලාකුළු නො තකයි
නින්නාද නැඟුවාට
තබන පියවර ලකුණු
යන්තමින්වත් හැරී නො බලයි

පෙබරවාරිය වගේ
කොළ හැලෙන මතකයට
දැන් ඉතින් මතකය ම විතරයි.

මංජුල වෙඩිවර්ධන
2018 පෙබරවාරී 17

කළු වළලු

(ඔබ එවූ කළු වළලු ලැබුණා)

කෙළ සුවහසක් විරිත් හදවතේ රළ නැඟෙන කළු වළලු
සඳ දියෙහි පෙඟෙන මුදු ගණඳුරක පැනැ නැඟෙන කළු වළලු
මධු විතක තොල රඳන මතකයක දඟ නැඟෙන කළු වළලු
අතහැරුණ සිහිනයක සිහිනයෙන් වර නැඟෙන කළු වළලු

සංසාර නැවතුමෙක අත ඇනුණ කටු ලිහන නිම නැතුව
මට ලැබුණ කළු වළලු සංතාප සයනයක නිදි නැතුව
වම් අතේ පටැලවී කරකැවෙන ඔබ එක්ක ඔබ නැතුව
හද ගැහෙන තැන ගැහෙන එක ‍කොහොම හැඟුමක්ද හද නැතුව

නිරසකර සුරත හිමි, එනිසා ම ‘වෙලා පැළඳුම’ දැරුව
ඉසිඹු නැති තත්පරද වෙහෙසකර අඩි තියා සැරිසැරුව
හද සැලෙයි නීරසම සුරතකට කවි කියා දෙනු බැරුව
කළු වළලු ලූ වමත දැන් ඉතින් පද මවන පෙරහුරුව

පෙති ඇරෙන පැදි පෙළක ඉසියුම්ම මඳහසක තල එළලු
එළිසමය දිළෙනවා සුකුමාල මධු සමය මෙන් සොඳුරු
හිටිවනම සිහින මත ඇදහැලෙන මාලතී මල් කැකුළු
මත හොයමි පිනි දියර, කොයි ඇසක සඟව ගත්තෙද කඳුළු?

-මංජුල වෙඩිවර්ධන
2017 මැයි 31

(සුළඟට අවනතව – 2017 සැප්තැම්බර්)