ඔබ ගඟක්
දියරැලි නැගෙන්නේ නැති ගඟක්
පෙනපිඬු පිපෙන්නේ නැති ගඟක්
කිසිදින ගලන්නේ නැති ගඟක්
නිම්නයක් නැති ජීවිතේ
කෙලෙසින් ගලන්න ද
නිම්තෙරක් නැති ආකහේ
හිරු රැස් දකින්න ද
වලාකුළු මිස
අහස නැති රෑ
අන්ධ අඳුර යට
සඳ නැගෙන්නේ කෙලෙස
ගඟ දිය මත වැටෙන්න
‘සමනලුන්ට වෙඩිතියන්න’
හඬ – අමල් පෙරේරා / ඉන්දිකා උපමාලි
මුවැත්තියේ
මනු ගං තෙර
කඳුළැලි පිසිනා
ළමිස්සියේ වත් කියන්න
ළමැද නොපෙනෙනා
හෙමින් හෙමි හෙමින්
කුසුමක් ලෙසින් සුපිපෙනා
කොහෙන් ඔය කුසට
සිදුහත් කැළුම් හිමි වුණා
සුවඳ කිරි සුවඳ
මුවගේ වියැකී නැතුවා
කෙළෙස නුඹ කෙළෙස
රුධිරේ කිරට හරවනා
හොඩිපොතේ මල් මැලවී
සුවඳ වියැකුණා
සෝඩි ටිකිරි පය පාමුල
කඳුළු විසිරුණා
නදී රළ නැගී
හසරැලි දිදී සැනහෙතී
රිදී සඳවතී
හදවත රිදී ඉකිබිඳී
රෑට බතට උඳුපියලිය
රහට තියෙන්නේ
චූටි සාවියන් සඳ මත
කාව හොයන්නේ
මලක් වුනත් පෙති විහිදන
කලක් තියෙනවා
ගඟක් වුනත් පෙණ ඉහිරන
දුරක් තියෙනවා
දරා ගන්න බැරි කඳුළක
නිරාමිස සුවේ
දරා සිටින පුත කිසිදින
පරාජිත නොවේ
මේ ස්නේහයේ කල්වාරියයි
ජීවිතේ කුරුසේ කරින් ගෙන
කල්වාරි නැග යන්න
මේ වාරයයි
ස්නේහේ ද්වාරයයි
මග්දලාවේ මගේ මරියනි
පෑගෙන්න දෙන්නට එපා
සොඳුරු වේල්පට
පා පැකිළුනොත්
අඳුරු පාතාලයයි
ගල් මුගුරු අත දරන සංතාපයයි
මග්දලාවේ මගේ මරියනී
වියැලෙන්න දෙන්නට එපා
සොඳුරු දෙතොල්පට
දිය කඳුරු
ගිරි කුලක සංවේගයයි
ගිරි මුදුන මත සුගති උද්‍යානයයි
කවියකුට හැම දිනය ම
උපන් දිනයකි උපදින.
නෙතෙහි උපදින කඳුළක
හැඩය අරගත් කවියකි.
අරුණ පැමිණෙනු පළමුව
යළිදු උපදින කවියෙකි.
වියපත් නොවන පන්හිඳ
සුරතෙහි දරන සකිසඳ
කව් මව් කුසෙහි පිළිසිඳ
ගෙනෙන්නෙද මේ කවි පද
කුකවින් සභා මැද
සිහසුන් අරා වැජඹෙන
ජරපත් ඔවා පදබැඳ
නිරිඳුන් නිවා සනහන.
කවියෙක් වෙසේ හදවත
මැරුවත් නැවත උපදින
සුනරුත් වදන් මඟහැර
ජවයත් රැගෙන පැමිණෙන.
කවියකුට හැම දිනය ම
උපන් දිනයකි උපදින
ඔහු සමග යළි ඉපදෙන
ලොවත් සමඟින් හිනැහෙන.
ලේඛකයෙකුගේ ප්‍රථම නවකතාවක් මංජුල වෙඩිවර්ධනගේ බත්තලංගුණ්ඩුව තරම් විශිෂ්ට වන්නේ ඉතා කලාතුරකිනි. කවර බසකින් වුව එවැනි ප්‍රථම නවකතාවක් කියවීමට ලැබීම ඉතා දුර්ලභ දෙයකි. කවියෙක් සහ කෙටි නාට්‍ය රචකයෙක් ලෙස සාහිත්‍ය ජීවිතය ඇරඹූ වෙඩිවර්ධන නවකතා මාධ්‍ය වෙත එන්නේ අර මාධ්‍ය දෙකේම වූ ශිල්පීය අංග ද රැගෙන ය යන කාරණය සඟවන්නේ නැත. ඔහු ඒ අංග, නවකතාවක කතාව ඉදිරිපත් කරන ආකර්ෂණීය ශෛලියක් නිපදවීම සඳහා භාවිතා කරයි.
සිංහල නවකතාවට අලුත් බසක් නිපදවීම අලුත් පරම්පරාවේ නවකතාකරුවන්ට ඇති අභියෝගයකි. සාම්ප්‍රදායික යථාර්ථවාදී ආඛ්‍යාන ක්‍රමය ඉක්මවා ගත නොහැකි අපගේ නවකතාකරුවන් තමන්ට කීමට ඇති දේ ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා සරල වූද ප්‍රකාශනීය වූද ක්‍රම අත්හදා බලන්නේ කලාතුරකිනි. අජිත් තිලකසේන, සිරි ගුණසිංහ, සයිමන් නවගත්තේගම, ටෙනිසන් පෙරේරා යන අයගේ සාහිත්‍ය ජීවිත වල ඇති “තරුණකම” තරුණ ලේඛකයන්ට නැත්තේ මන්ද යන්න ගැටළු සහගත කාරණයකි. තමන්ගේ අත්හදා බැලීම් හරි ගියා නොගියා මේ ලේඛකයෝ නිරන්තරයෙන් වෙනස් වෙන්නට තැත් කළහ. පශ්චාත්- යථාර්ථවාදී නවකතාව සඳහා බසක් නිර්මාණය කිරීම කළ හැක්කේ ඒ ඒ නවකතාකරුවන් තමන්ගේ කතාව කියන අලුත් 
බස සෙවීමට වෙහෙස වුවහොත් පමණි. තිස්ස අබේසේකර සිය නවතම ඉංග්‍රීසී පොත වන රූට්ස්, රිෆ්ලෙක්ශන්ස් ඇන්ඩ් රෙමිනිසන්ස් කෘතියේ කිහිප තැනකම මෙම ගැටළුව ගැන සඳහන් කරයි. සිංහල යථාර්ථවාදී නවකතාව සඳහා බසක් නිර්මාණය කිරීමට වික්‍රමසිංහට හැකි වුවද ඉන් පසු කිසිම ලේඛකයෙකුට ඔහු ඉක්මවා යන්නට නොපුළුවන් වූ බව අබේසේකර කියයි. වික්‍රමසිංහගේ විරාගය සිංහල නවකතා එතෙක් මෙතෙක් ගමන් කර ඇති උපරිමය බව ඔහු කියයි. මෙය සත්‍යයෙන් එතරම් ඈත් වූවක් නොවන බව මැදහත් සිතින් බලන කල පෙනේ. විරාගය වැනි අමරණීය නවකතාවක් තාමත් ලියැවී නැත. එහෙත් අබේසේකරගේ නිගමනයෙහි ඇති අඩුව නම් වික්‍රමසිංහ කතා කලාව ඉක්මවා යාමට තැත් කළ බොහෝ අය ගැන වචනයක්වත් සඳහන් නොකිරීමයි. වෙඩිවර්ධන ගේ නවකතාවේ ඉදිරිපත් කිරීමේ විලාසය නැවත නැවත යෙදීමෙන් රසහීන වූ, ස්තිතික, නොවෙනස් යථාර්ථවාදී නවකතා බසට අලුත් බවක් එක් කරයි.
නවකතාව නමැති මාධ්‍ය ළගන්නා ලෙස හැසිර වීමට කවිකම්වලින් ඉමහත් ප්‍රයෝජන ලැබිය හැකි බව නොරහසකි. කවියන්ද වන ලේඛකයන් ලියන නවකතා කියවීම සමහර විට අපූරු අත්දැකීමක් වන්නේ එහෙයිනි. මයිකල් ඔන්ඩච්චි ගේ නවකතා සියල්ලම පාහේ දිගු කවි වැන්න. ඔහුගේ අනිල්ස් ගෝස්ට් නවකතාව අනවශ්‍ය තරම් කාව්‍යමය යැයි වරක් බ්‍රිතාන්‍ය විචාරකයෙක් මැසිවිලි කීය. බ්‍රිතාන්‍ය ලේඛිකා ඒ. එස්. බයාට් ලියන නවකතා බෙහෙවින්ම කාව්‍යමයය. ඇගේ පොසෙශන් නවකතාව වඩාත් කාව්‍යාත්මක වන්නේ එය කවියන් ගැන ලියන ලද නවකතාවක් නිසාය. එවැනි නවකතාවක් කවිකම් නැතිව ලියන්නට බැරිය. එහි බයාට් ලියන කවි වෙන් කරගත් කල ද කවි වැන්න. ඒවා කෙතරම් හොඳ කවි ද යත් නවකාවේ කවි ගතිය වැඩි යැයි කෙනෙකුට සිතෙන්නට පුූළුවන. තවත් බ්‍රිතාන්‍ය ලේඛිකාවක පෙනිලොපී ෆිටස්ජෙටලඩ්ගේ බ්ලූ ෆ්ලවර් නවකතාවද ජර්මානු කවියෙකු සහ දාර්ශනිකයෙකු ගේ සැබෑ ජීවිතය පදනම් කර ගත් මනරම් නවකතාවකි. එහි ගද්‍යය ද සියුම් කාව්‍යමය බවකින් යුක්ත වුවද එය නවකතාමය බවට මැනවින් හික්මවා ඇත. බොරිස් පැස්ටර්නැක්ගේ ඩොක්ටර් ශිවාගෝ නවකතාවද කවියෙකු ප්‍රධාන චරිතය කර ගත්තකි. එහෙත් එහි ගද්‍ය තුළ කිසිම තැනක කවි ඇතුළත් නොවේ. එ් වෙනුවට පැස්ටර්නැක් කරන්නේ ශිවාගෝගේ කවි නවකතාව අගට උපග්‍රන්ථයක් ලෙස එක් කිරීමයි. පසු කලෙක එ් කවි වෙනම පොතක් ලෙසද පළ විය. බයාට්ගේ පොසෙශන් නවකතාවේ මෙන් ශිවාගෝ ගේ කවි නවකතාවේ ආඛ්‍යානයට දැඩි සේ සම්බන්ධ නොවන නිසා එසේ වෙන් කරන්නට පුළුවන. සරච්චන්ද්‍ර ගේ විලාසිනියකගේ ප්‍රේමය චම්පු කාව්‍යයක් නිසා එහි කවි ආඛ්‍යාන ව්‍යූහයේද කොටසකි. එහිදී කවිය හැඟීම්, අන්තර් භාෂණ ප්‍රකාශ කිරීමටත්, පණිවුඩ යැවීමටත් යොදා ගන්නා නිසා ආඛ්‍යානය සමග ඓන්ද්‍රිය ලෙස බද්ධ වී තිබේ. කවියා, කවිකම් සහ කවියන් කේන්ද්‍රිය කාරණා වන තවත් නවකතාවකි, 
කුන්දේරා ගේ ලයිෆ් ඉස් එලස්වෙයාර් කෘතිය. මෙය මංජුල වෙඩිවර්ධන ට ආවේශය සපයන කෘතියක් බව බත්තලංගුණ්ඩුවේ ප්‍රකාශිතය. වෙඩිවර්ධන ගේ නවකතාව කියවන කල කාව්‍යමයත්වය සහ නවකතාමයත්වය නොයෙක් ආකාරයෙන් මිශ්‍ර කරන හෝ සම්බන්ධ කරන කෘති මාලාවක් නිතැතින් සිහි වේ. ඔහු සිය කෘතියෙහි බස හසුරුවන ආකාරය අතින් එය යටකී විශිෂ්ට කෘති හා සන්සන්දනය කළ යුතු තරම් උසස් ලක්ෂණ පළ කරයි.
හොඳ නවකතාව නවකතා බස අලුත් කරන සුළු ශෛලියක් නිපදවයි. වෙඩිවර්ධන ගේ නවකතාව සිංහල නවකතා බස අලුත් කරයි. නවකතාවක් කියන සැටි කෙතරම් සුන්දර වන්නට පුළුවන්ද යන්න පෙන්නා දෙයි. මෑත කාලයේ නොයෙක් දෙනා නවකතාකරණයට එළඹිය ද නවකතා ලියන සැටි වෙත අලුත් බවක් ගෙන දෙන්නට සමත් වූයේ ටික දෙනෙකි. අනුලා විජයරත්න මැණිකේ ගේ සුජාත පුත්‍රයින්ගේ කතා වස්තුව, සුනේත්‍රා රාජකරුණානායක ගේ සඳුන් ගිර ගිනි ගනියි, වීරපොකුණේ උපරතන හිමි ගේ පැලෑනෙන් වෙන් කළ ඉඩම්, ගුණසිරි ජයවර්ධන ගේ සින්නදොරේගේ පුංචි ලෝකය, ටෙනිසන් පෙරේරාගේ සක්වල දඩයම, සේපාලි මායාදුන්නේ ගේ දෙබෙදුම යනාදී නවකතා ඒවා පළ වූ අවදියේ රසිකයන් ආකර්ෂණය කළේ ඒවා කියන කථන ක්‍රමයේ, ශෛලියේ අපූර්වතාව නිසාය. එහෙත් මේ නවකතාවලින් සිංහල නවකතා බස අලුත් කිරීමට දුන් පොරොන්දුව කඩ වී ගොස් ඇත්තේ ඇයි? ශෛලියෙන් පමණක් අන්තර්ගතමය ගැඹුරක් ලබා ගත නොහැකි නිසාද? මිනිස් ජීවිතය සහ සමාජය පුළුල් සහ සංකීර්ණ පඨිතයක් ලෙස ගැඹුරු චින්තා සහගත ලෙස නවකතා මාධ්‍ය භාවිතා කරන්නට අප අසමත් වී ඇති බවද? ඇතැම් සිංහල ලේඛකයන් හොඳින් ලිව්වද සිතන්නේ සහ කල්පනාවේ යෙදෙන්නේ ඉතා සරලවය. මෙම අර්බුදයට වෙඩිවර්ධන මුහුණ දෙන්නේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය මම මෙම රචනයේදී මගහැර යමි. ඉතා අලුත් නවකතාවක් වන එය බරපතල පාඨකයන් අතර කලක් කියවනු ලැබුණ පසු ඊට උත්තරද මතු වනු ඇත. එහෙත් දැනට මට නිසැකව කිවහැකි දෙයක් තිබේඃ ශෛලිය සහ අන්තර්ගතය අතර මනා පෑහීම අතින් වෙඩිවර්ධන ගේ කෘතිය අද්විතීය වෙයි.
වෙඩිවර්ධන ගෙ නවකතාව අන්තර්ගතය අතින් අල්පය. කාලමය, අවකාශමය සහ විෂයමය වශයෙන් එහි අන්තර්ගතය අල්පය. ඒ නිසාම එම නවකතාවට ප්‍රාණය දෙන ප්‍රාණ සංරචකය එහි ශෛලියයි. නවකතාකරුවා නිපදවන නව බසයි. සාමාන්‍යයෙන් කෙටි කාලයක්, අවකාශයක් සහ කුඩා ජීවිත ප්‍රදේශයක් විෂය කරගන්නා නවකතා පාඨක අවධානය රඳවා ගැනීමටත්, නවකතාවක් ලෙස පූර්ණත්වය ලබා ගැනීමටත් එ්වායෙහි ඉදිරිපත් කිරීමේ විලාසය මත රඳා පවතී. එසේ විශිෂ්ටත්වයට පත් නවකතා කෙතෙකුත් ඇත. විලියම් ෆෝක්නර් ගේ ඈස් අයි ලේ ඩයිං, ජේ.ඩී. සැලින්ජර් ගේ කැචර් ඉන් ද රයි සහ ෆ්‍රැනී ඇන්ඩ් සුයී, උපමන්යු චැචර්ජි ගේ ඉංග්ලිශ් ඕගස්ට්, ආදී නවකතා කාල-අවකාශමය වශයෙන් කුඩා නවකතා විශිෂ්ටත්වය අත් කරගන්නේ ඒවායෙහි ශෛලිය සහ ඉදිරිපත් කිරීම නිසාය. කරමසෝ සහෝදරයෝ, ඇනා කැරනිනා, යුද්ධය හා සාමය ආදී නවකතාවලට කාල-අවකාශමය වශයෙන්, විෂයමය වශයෙන් දැවැන්ත නවකතා ඒවායෙහි ශෛලියෙහි, ඉදිරිපත් කිරීමෙහි අමුතු විශේෂත්වයක් නැතිව විශිෂ්ටත්වය අත් කරගත හැකිය.
ලංකාවේ වයඹ දිග කුඩා දූපතක් වන බත්තලංගුණ්ඩුවේ, උප සංස්කෘතික ප්‍රජාවක් ගැන කෙටි කාලයක් තුළ දිවෙන කතාවක් කියන වෙඩිවර්ධන ගෙ නවකතාවට එම වස්තු විෂයෙහි වන අලුත් 
බව නිසාම අපූර්වත්වය ද ලැබුණත්, සාපේක්ෂ වශයෙන් සීමිත වස්තු විෂයක් පොදු පාඨකයාගේ සිත් ගන්නා ලෙස ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා අවශ්‍ය භාෂාවක් සහ ශෛලියක් සපයා ගැනීමේ අභියෝගයට මුහුණ දෙයි. කර්තෘ මෙම අභියෝගය ජයගන්නා ආකාරය ඉතා සිත් ගන්නා සුළුය. මෙම නව බස නිර්මාණය කිරීමේදී ඔහුට ඇති අභියෝගය සංකීර්ණ එකකි. ලංකාවේ මහා සංස්කෘතික, එනම් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් සේම, ප්‍රධාන ධාරාවේ සිංහල ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියෙන් ද තීරණාත්මකව වෙනස් මෙම කුඩා කතෝලික ධීවර ප්‍රජාව සිංහල බසින් නවකතා කියවන අය හමුවේ විස්වසනීය ලෙස සහ වටහා ගත හැකි ලෙස ඉදිරිපත් කරන්නේ කෙසේද යන්න එක අභියෝගයකි. සිංහල බස ප්‍රධාන වශයෙන් බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි නිෂ්පාදනයක් නිසා සිංහලයෙහි එන සෑම සංකීර්ණ වචනයක්ම පාහේ බොහෝ විට බෞද්ධ ධ්වනි නගයි. එසේම සිංහලයෙන් නවකතා කියවන බහුතරය බෞද්ධයෝ වෙති. අනෙක් අතට සාමාන්‍ය සිංහල පාඨකයා අතර අතිශයින් උප සංස්කෘතික ධීවර ප්‍රජාවන්ගේ සංස්කෘතික ලක්ෂණ ගැන ඇත්තේ ඉතා අල්ප අවබෝධයකි. ඇතැම් විට ඒ අනවබෝධය අර අභ්‍යන්තරයෙහි වසන සිංහලයාගේ ආඩම්බරයටද හේතු වෙයි.
වෙඩිවර්ධන මුහුණ දෙන අභියෝගයේ අනෙක් පැත්ත ඊටත් වැඩි සංකීර්ණය. ඒ මෙයයි. මෙම නවකතාවේ ප්‍රධාන චරිතය, එනම් 
කථක චරිතය කොළඹ සිට සිය පියා සොයා බත්තලංගුණ්ඩුවට යන්නේ පශ්චාත් නූතන ලෝක තත්වයට අනාවරණය වූ චරිතයක් ලෙස, මිලාන් කුන්දේරාගේ ජීවිතය අන් තැනක කෘතියට රැගෙනය. බත්තලංගුණ්ඩුව දූපත සහ එහි ජනයා අප වෙත ඉදිරිපත් කෙරෙන්නේ මෙම චරිතය ඔස්සේය. ඒ නිසා රචකයා මුහුණ දෙන ශෛලිමය අභියෝගය තවත් සංකීර්ණ වෙයි බත්තලංගුණ්ඩුවේ නූගත් ධීවර ප්‍රජාවගේ ලෝකයත් පශ්චාත් නූතන නාගරික තරුණයාගේ ලෝකයත් දෙකම එකවර දරා සිටිය හැකි ශෛලියක් නිපද විය යුතුය. මෙම කථක-චරිතය කවියෙකු ද වන බැවින් එම ශෛලිය කාව්‍යමයත්වයට පහසුකම් සපයන එකක්ද විය යුතුය.
වෙඩිවර්ධන ජයගන්නේ මේ සංකීර්ණ අභියෝගයයි. ඇතැම් විට අති-කාව්‍යත්වය සහ අති නාටකීය සංවාද නවකතාමයත්වය මරා දමන අවස්ථා ඇතත් සමස්තයක් වශයෙන් ඔහුගේ ශෛලියට පශ්චාත් නූතන ඇන්ටනී (කථකයා)ටත්, බත්තලංගුණ්ඩුව වාසීන්ටත් ජීවය දීමට මෙම ශෛලියට පුළුවන. ධීවරයන්ගේ මුහුද ගැන ඥානය එහි ඥානවිභාමය පදනම් සුණුවිසුණු නොකර නවකතා ව්‍යූහය වෙත ඇද ගැනීමට වෙඩිවර්ධන හරි අපූරු දක්ෂයෙකි. ඒ නිසා මා මුහුද ගැන සිංහලයෙන් කියවා ඇති ඉතාම රසවත් විස්තර ධීවර චරිතවල මුවින් නවකතාවට එයි.
නවකතාවක චරිත පවතින්නේ භාෂාව මත වුවද, චරිත නිරූපණය බෙහෙවින්ම කතා වින්‍යාසයට අයිති කාරියකි. චරිත වල සංකීර්ණතා මතු වන්නේ යම් යම් සිද්ධි වලට ඒ ඒ චරිත සම්බන්ධ වන ආකාරය මතය. බත්තලංගුණ්ඩුව නවකතාවේ ඉතා සිත් ගන්නා ලෙස අප හමුවේ ඉදිරිපත් වන්නේ වෙඩිවර්ධන ගේ ශෛලිය තුළිනි. බත්තලංගුණ්ඩුව වාසීන්ගේ බස වෙඩිවර්ධන සිය නවකතා බස වෙත උකහා ගන්නා ආකාරය නිසා වැකියකින් දෙකකින්, කෙටි සංවාදයකින් සිත් ගන්නා චරිත මතු වී එයි. දැවැන්ත නාටකීය සිදුවීම් වලින් තොර මෙම නවකතාවේදී අපූර්ව චරිත, අපූර්ව ශෛලියක් ඔස්සේ නිරූපණය කිරීම වෙඩිවර්ධන ගේ ප්‍රතිභාවට සාක්ෂියකි. මෙම අපූරු ධීවර චරිත සමූහය ළගන්නා ලෙස අප හමුවේ මතු වන්නේ, තමන් නිරූපණය කරන ජනසමාජය වෙත වෙඩිවර්ධන දක්වන අවංක ආදරය නිසාය. එහෙයින් ඔහු කතාවේ ඇන්ටනී සේම ඒ ජනයා සමග අව්‍යාජ ලෙසම මිශ්‍රවන රචකයෙකි. ඔහු ඒ ජනයා වෙතට කොළඹ සිට එන සංචාරකයෙක් නොවේ. ඇන්ටනී කොළඹ සිට එන ප්‍රභූවරයෙකු සේ බත්තලංගුණ්ඩුවේ ජනයාගෙන් ඈත්ව ඔවුන්ගේ දුරස්ථ නිරීක්ෂකයා ලෙස ජීවත් නොවී ඔවුන් හා කයි බොයි, ඔවුන් හා ලිංගික සම්බන්ධතා පවත්වයි. ඒ සියලු කාරණා වලදී ඔහු අනුයන ආචාර ධාර්මික තර්කනය ඔහු කොළඹ සිට ගෙන එන එකක් නොවේ. බත්තලංගුණ්ඩුවේ වධ අචාරධාර්මික තර්කනයකි. කෑම ද, බීම ද, ලිංගිකත්වය ද පියා සහ පුතා බෙදා ගෙන රස විඳින, බෙදා ගෙන ජීවත් වන ආකාරය නවකතාව තුළ නිරූපණය වන්නේ සිත් ගන්නා විස්වසනීයත්වයකින් යුක්තවය. මෙම බත්තලංගුණ්ඩුව සදාචාරවාදී ඇසට පෙනිය හැක්කේ පාපයේ දිවයිනක් ලෙසය. එහෙත් මෙම නවකතාවේ ආදර්ශ පාඨකයා, එනම් ඉන් අපේක්ෂා කෙරෙන පාඨකයා නම් මෙම දූපත අහිමි වූ අහිංසකත්වයේ දිවයිනක් ලෙසය. මෙම නවකතා හොඳින් විිඳිය හැකි තරම් ගතානුගතිකත්වයෙන් මිදුණ පාඨකයාට එහි ධීවරයන් හා හැලී අරක්කු බොන්නට ද, ඔවුන්ගේ මාළු හොදි කන්නට ද, ඔවුන් සේම නිදහසේ පෙම් කරන්නට ද ආසාවක් ඇති වීම පුදුමයක් නොවේ. එසේ වන්නේ තම නවකතාව කිව හැකි හොඳම ශෛලිය වෙඩිවර්ධන ට හසු වී ඇති නිසාය.
මෙම දූපතේ අරුම පුදුම අව්‍යාජ්‍යයත්වය මෙම නවකතාව මත කෙතරම් හොඳින් මතු වී ඇත්ද යත් ඇතැම් විට එය නවකතාවේ සමබරතාව නසන අද්භුතත්වය වෙත යන්නට ඔන්න මෙන්න තරම් වෙයි.
සිංහලකම ද, බෞද්ධකම ද, සිංහල ජාතිය ද උදේ හවා තොරොම්බල් කරන ගිහි පැවිදි ටෙලි බණකාරයන්ගේ කෑකෝ ගැසීම් මැද සිංහල සංස්කෘතිය යැයි ඒ අය කියන “නිර්මල සංස්කෘතිය” අධි නිශ්චය වී ඇත. අප බෞද්ධ බව ද, සිංහල බව ද නිරන්තරයෙන් අපට මතක් කර දෙනු ලැබේ. මෙවන් පසුබිමක බත්තලංගුණ්ඩුව සිංහල සංස්කෘතියෙහි තවත් සුන්දර මුහුණතක් පෙන්වයි. කතෝලික දහමිනුත්, ධීවර වෘත්තියෙනුත්, මුහුද නම් විස්මිත ලෝකය හා සසහවාසයෙනුත් සැදුණ සංස්කෘතිය ද, සිංහල සංස්කෘතියටම අයිති විය යුතුය. මෙම දූපතෙහි ඇතැම් සිංහලයන් කතා කරන්නේ දෙමළ බස පමණි. මේ සංස්කෘතිය දූපතකට සීමා වී ඇත, එහෙත් එය මිලාන් කුන්දේරාට ද විවෘතය. සංස්කෘතින් කිසිවක් නිර්මලවත් අනිර්මලවත් නැති බව මෙම දූපතෙහි සංස්කෘති පවතින සැටියෙනුත්, එය මිශ්‍ර වන සැටියෙනුත් පෙනේ. ලංකාවේ බහු සංස්කෘතිකවත් බව ළගන්නා ලෙස මතක් කරදීම මෙම නවකතාවෙන් කෙරෙන තවත් වැදගත් දෙයකි. මෙය මෙම නවකතාවෙන් ප්‍රකටව මතු කරගන්නට තිබුණ තේමාත්මක මානයකි.
මෙම දූපතේ උප-සංස්කෘතික ලෝකය ගැන ධාරණාවාදී සාහිත්යික චිත්‍රයක් ඇඳීමේ කාර්යෙහි රචකයාම වශී වී යාම මෙම නවකතාවේ අන්තර්ගතය සහ තේමාත්මක අදහස් වෙත අඩු අවධානයක් යොමු කිරීමට හේතු වී ඇති ද යන ප්‍රශ්නය ඇති වෙයි. ඇන්ටනි සිය පියා සොයා එන ගමන, ඔහු හමු වීම, ආපසු ඔහු හැරයාම හො නොයෑම නවකතාවේ අන්තර්ගත කතා පුවතයි. මෙම ගමනෙහි, සොයා යාමෙහි, හමුවෙහි සහ පියාගේ ලිංගික සහකාරිය ආක්‍රමණය කිරීමෙහි ඇති තේමාත්මක අර්ථ මොනවාද, මේ කතා පුවත සංකීර්ණ සමස්තයක් ලෙස ගොඩ නගන්නේ කෙසේද යන ප්‍රශ්න ගැන රචකයා යොමන්නේ අඩු අවධානයකි. තම බිරිඳගේ සහ මවගේ කුණු වෙමින් පවතින මළ කඳ වැලලීමට එය රැගෙන හැතැම්ම සිය ගාණක් ඈත ඇගේ මව් ගමට යන සැමියා සහ පුත්තු ෆෝලක්නර්ගේ ඈස් අයි ලේ ඩයිං නවකතාවට දෙන්නේ මිත්‍යා කතාවක ගැඹුරකි. එය සත්‍ය සොයා ඉඩිපස් යන ගමන ද, ආදරය සෙයා යුලිසිස් යන ගමන ද සිහි කරයි. සිය පියා සොයා ඇන්ටනී යන ගමන ද, පියා බත්තලංගුණ්ඩුවට පසු බැස සිටීමද යන කතා පුවතේ කොටස් යම් තේමාත්මක සමස්තයක් වෙත එක් කළ නොහැකිද? මේ ප්‍රශ්නය මා සිත ඇති කළද බත්තලංගුණ්ඩුව මෑතකදී මා කිය වූ අපූරු නවකතාවක් බව ලියන්නේ හරිම සතුටිනි.
– ආචාර්ය ලියනගේ අමරකීර්ති
2008 ජූලි
மூலக்கதை (சிங்களம்) – மஞ்சுள வெடிவர்த்தன.
ஆங்கிலத்தில் – றண்பண்டா செனவிரத்ன
தமிழில் – மு.மயூரன்
மரியாவின் கன்னிமையை அழித்துவிட்ட எம் புணர்ச்சி இப்பொழுதுதான் முடிவுற்றது.
தொடர்ந்தும் அவள்மீது படுத்தேயிருந்தேன்.
வியர்வையின் ஈரத்தில் எம்மிருவர் உடல்களும் ஒன்றுடன் ஒன்று ஒட்டிக்கிடந்தன.
அவளது யோனித்துவாரத்தினுள்ளிருந்து நழுவிக்கொண்டிருந்தது என் ஆண்குறி.
சூடாய் வெளியேறும் சுவாசத்தினால் என் வியர்வையின் ஈரத்தை உலர்த்திக்கொண்டிருந்தாள்.
ஒருமுறை கட்டிலில் முழங்கால்களை ஊன்றி கால்களை மடித்து என் மீது குந்தியிருந்தவண்ணம் மரியா முனகத்தொடங்கினாள்.
முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டேன். கண்கள் மூடிக்கொண்டன. இருள் என்னைச் சூழலாயிற்று.
—
ரோம்நகரம். Pharao காலம்.
ஒரு சிறைச்சாலையில் என்னுடல் வைப்பிடப்பட்டிருந்தது. நான்கு பாரிய கற்சுவர்களினால் சூழப்பட்ட அந்த மட்டுமட்டான இடத்தினுள் மூர்ச்சையின் வெவ்வேறு நிலைகளில் ஏறத்தாழ இருபது கைதிகள் வரை இருந்தனர்.
ஓரிடத்தில் சுவாசத்தொகுதி பலவீனமடைந்திருந்த ஒருவரின் ஓலம்.
மற்றோரிடத்தில் “யெகோவா” வை நோக்கிய “பா…பா..” தொழுகை ஓசை.
பிறிதோரிடத்தில் வீணீர் வடித்தபடி ஒருவர்.
இருந்தாற்போல் ஒரு முனகல் சத்தம் எழும்.
பின் மெல்ல மெல்ல அவ்வொலி கரைந்து மறையும்.
இவ்வொலிகளின் கலவையைக் கவனித்தவாறே இடதுபுறச்சுவரின் மேற்பகுதியிலிருந்த சிறு துவாரத்தில் என் பார்வையை நிலைப்படுத்தியிருந்தேன்.
அதனூடு சூரிய வெளிச்சம் மெல்ல மெல்லக் கசிந்துகொண்டிருந்தது.
இருளில் கலங்கியிருந்த என் கண்கள், அச்சிற்றொளிப் பொட்டின் கட்டுக்குள் அயரலாயிற்று.
அப்போதுதான் அவ்விசித்திரமான கனவு பிறந்தது.
முகில்களற்ற இரவின் வெறுவான வெளியெங்கும் தாரகைகள் மினுங்கிக்கொண்டிருந்தன.
திடீரென அப்பெருங்கூட்டத்தினின்று பிரிந்து சிதறிய தனித் தாரகையொன்று என் கவனதை ஈர்க்கத்தொடங்கியது.
அது நிலாவினை அண்மித்தபோது வால் ஒன்றை உருவாக்கிற்று. அவ்வால் நீண்டு வளர்ந்து செல்லலாயிற்று. அந்நீள்வாலின் நுனி ஒரு சுருக்குக் கயிறாக மாறி என் கழுத்தில் விழுந்து மெல்ல இறுக்கத்துவங்கிற்று.
மரணபயத்தில் என்னால் முடிந்தமட்டும் அலறத்தொடங்கினேன்.
ஆனால் எச்சிறு ஓசையும் என் வாயுள்ளிருந்து வெளிவரவில்லை.
தலைமீது பட்ட ஒரு கைதியின் பாதத் தொடுகையில் என் கண்கள் திறந்தன.
இன்னமும் கழுத்தை என் கைகளால் பிசைந்தபடி மௌனமாக அலறிக்கொண்டிருந்தேன்.
ஒளியின் ஊசிக்கதிர்கள் சுவர்த்துவாரத்தினூடு ஒழுகிக்கொண்டிருந்தன.
அச்சிறைக்கூடத்தின் ஒவ்வொரு பொருளையும் தொட்டு நகர்ந்தவாறிருந்தது வெளிச்சம்.
அக்கைதிகளிடையே ஒரு தலைவன் இருந்தான். மிடுக்கான இளைஞன். கனவுகளுக்கு விளக்கம் சொல்வதில் பிரபலமானவன்.
டோனார்த் எனுமிடத்தில் இரிபது லியூக்கர்களுக்காக சகோதரர்கள் அவனை விற்றுவிட்டதால் ஜோசப் எகிப்துக்கு வரும் வாய்ப்பினைப் பெற்றுக்கொண்டான்.
வாயிற்காப்போனும் மன்னன் “ஃபாரோ” வின் முதன்மைப் பாதுகாவலனுமாகிய “போதியர்” இன் மனைவியினுடைய ‘கற்பை’ களங்கப்படுத்தியதன்மூலம் அவன் பெரிய முட்டாள்த்தனத்தைச் செய்தான். அவளோடு பாலுறவு கொண்டமைக்காகச் சிறையிலடைக்கப்பட்டான்.
தானிருந்த இடத்திலிருந்து எழுந்துவந்து கம்பீரமாக என்முன் நின்று ஆழ்ந்த, மிடுக்கான குரலில் எனை விளித்தான் ஜோசப்.
“உன் கனவைத் தெளிவாய் விபரி, அதன் விளக்கத்தை நான் கூறுகிறேன்”
நடுங்கும் குரலில் என் கனவை அவனிடம் ஒப்பித்தேன்.
கண்களை மூடி அமைதியாய்ச் சில கணங்கள் தன் கைகளை உயர்த்தி வைத்துப் பின் தாழ்த்தினான்.
கண்களைத் திறந்து பேசத்தொடங்கினான்.
“உன் மூலம் ஓர் ஆண் குழந்தை பிறக்கவிருக்கிறது. மிக நிச்சயமாய் அவன் நாத்திகத்தின் உச்சத்திற்குப் போவான். அவன் எதிர்க் க்றிஸ்து”
கைதிகளின் இதய ஆழத்துள்ளிருந்த உணர்ச்சிகளின் கலப்பு அவர்கள் முகத்தைச் சாயமிட்டது.
தத்தம் இடங்களிலிருந்து கால்களை உயர்த்தினர்.
“முதலில் அவன் உன் மரணமாயிருப்பான். பின் மற்றவர்களிடத்தும் பயங்கரத்தைப் பரப்புவான். யாரும், எத்தகு முயற்சியாலும் அவனுடைய பிறப்பைத் தடுத்துவிட முடியாது”.
அமைதியான குரலில் கனவை விபரித்து முடித்தான் ஜோசப்.
இவன்சொன்ன தகவல்களை கேட்டுவிட்டு எல்லாக் கைதிகளும் எழுந்தனர்.
என்னைச்சுற்றி வட்டமிடத்தொடங்கினர்.
நான் அதிர்ச்சியுற்றேன்.
என் பிரக்ஞை பயத்துள் அமிழ்ந்தது.
மெதுவாய் ஆண்டவரை அழைத்தேன்.
மெல்ல அம்மனித வட்டம் சுருங்கத்தொடங்கியது.
அனைவர் பார்வைகளும் என் ஆண்குறி மீது திரும்பின.
எல்லோரும் ஒரே அசைவில் என் மீது குறி வைத்துத் தாக்கத்தொடங்கினர்.
தோளோடு தோள் பொருதத்தொடங்கினர்.
எனது ஆண்குறியைத் தொடுவதற்காகவோ அல்லது பிடுங்கி எறிவதற்காகவோ பயங்கரப் போராட்டம் விளைந்தது.
தரைமீது வீழ்ந்து போராடினேன்.
அந்நேர இடைவெளியில் அவர்களுக்குபின்னாலிருந்து யாரோ வந்து என் கால்களுக்கிடையே கைவைத்து ஆண்குறியைப் பற்றி இறுக்கினான்.
நான் மண்புழுவென நெளியவாரம்பித்தேன்.
முடிந்தமட்டும் அலறினேன்.
இவ்வலறல் ஓலமும் போராட்டமும் தொடர்ந்தவண்ணமேயிருந்தது – என் தலை கட்டில் தலைமாட்டில் மோதும்வரை.
என் கைகள் என் ஆண்குறியை நன்கு இறுக்கிப் பற்றியிருந்தது.
—
மரியா தொழுகைப்பீடத்திற்கு முன்னால் முழு நிர்வாணமாக முழந்தாளிட்டு நின்றிருந்தாள்.
‘கன்னி மேரியின்’ அருள்நிறைந்த பார்வை, அளவற்ற அனுதாபத்துடனும் கட்டற்ற கருணையுடனும் நிலைத்திருந்தது.
மரியாவுக்கான ஒரு துளிக் கண்ணீர் கன்னிமேரியின் கண்களில் துளிர்த்தது.
மென்நீல – வெண்மை நிற களிமண் சிலை மீது வழிந்து உருண்டது.
மரிய இவை எதனையும் காணவில்லை.
அவள் பார்வையாலும் விரல்களாலும் தரையைத் துடைத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அவளது கூந்தல் ஒற்றை அலையாய் முதுகில் வழிந்து பிட்டங்களின் நடுப்பகுதிரை ஊடறுத்து நீண்டு கிடந்தது.
அவளின் மெல்லிடை, கவர்ச்சிகரமான இடுப்பை எடுப்பாய்க் காட்டிற்று.
அவள்மீது பார்வையைப் படரவிட்டு கட்டில் தலைமாட்டில் சாய்ந்தவாறே சிகரெற் ஒன்றைப் பற்றவைத்து நீண்டடர்ந்த புகைப்படலத்தால் என் நுரையீரலை நிரப்பினேன்.
என் தோள் மீது யாரோ தட்டுவதாய் உணர்ந்து திரும்பினேன்.
நீண்ட கரும் மயிர்களால் மூடப்பட்ட உடல். சாத்தான்.
அவனுடலை மூடியிருந்த ஒரேயொரு துணிப்பொருள் ஜட்டி மட்டுமே.
மெல்லிய பொல் ஒன்றை தன் கையில் இறுக்கிப் பற்றியிருந்தான். நெருப்புக் கேட்டான். என் சிகரெற்றை எடுத்துக்கொடுத்தேன். தன் பொல்லைப் பற்றவைத்தான்.
சிகரெற்றைத் திருப்பித் தந்துவிட்டு மரியாவுக்கு அருகிலிருந்த சாய்மனைக்கதிரையில் சாய்ந்தபடியே என்னை நோக்கித் திரும்பினான்.
தோழமையோடு பல் தெரியப் புன்னகைத்தான்.
என் எண்ணங்கள் நகரத்தொடங்கின.
பார்வையை விலக்கி மேலே பேர்த்தேன்.
கூரையின்மீது ஓடு பிரிக்கப்படும் ஓசை கேட்டது.
இரண்டு கைகள் ஓடுகளைக் கழற்றிக்கொண்டிருந்தன.
கூரையின் துவாரத்தினூடு தூயவெண் சிறகுகளை விரித்தபடி ஒரு புனிதத் திருவுரு தோன்றிற்று.
அதன் உடல் முழுதும் பனிவெண் இறகுகளால் மூடப்பட்டிருந்தது.
சிறகுகளைப் பென்குவின் போல மடித்து வைத்துக்கொண்டு மரியாவின் நிர்வாண உடலின் முன்னால் நிதானித்து நின்றது.
நான் அதனை மிக இலகுவாக தேவதூதன் கப்ரியலாக இனங்கண்டுகொண்டேன்.
ஒளியின் தேவதைகளுக்கும் இருளின் சக்திகளுக்கும் இடையிலான தெய்வீகப்போர் எனக்கு மெல்லப் புலப்படலாயிற்று.
சாய்மனைக் கதிரையில் சாய்வில் தலைகீழாய் நின்றுகொண்டான் சாத்தான்.
தன் உரத்த பெருங்குரலின் இடிக்கூச்சலினால் மரியாவை விளித்து,
“என்னரும் மரியாவே, பெண்களுள் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர் நீரே, நான் உம்மீது பிரியமாயிருக்கிறேன். என் முழு இதயத்தினதும் கட்டற்ற ஆசிகள் உமகே. ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட உம் திருவயிற்றின் கனியாகிய நிகரற்ற பலம் பொருந்திய இப்படைப்பு ‘எதிர்க்க்றிஸ்து’ எனப் பெயர் பெறக்கடவது! ஏனெனில் இவ்வவவதாரபுருஷ, உலகினை அறத்தின் உயர்நிலைக்கு எடுத்துச்செல்லுவார். உலக மகக்ளை ரட்சிப்பார்!”
இனிய புன்னகை தவழும் முகத்துடன் சாத்தான் மீண்டும் அமர்ந்தான்.
மரியா மூர்ச்சித்து விழுந்தாள்.
என்னால் அவளருகில் செல்ல முடியவில்லை.
நான் கட்டிலோடு உறைந்துவிட்டிருந்தேன்.
தன் இறகுப் புதரினுள் கையை நுழைத்த கப்ரியல் ஒரு குடுவையை வெளியில் எடுத்து மரியாவின் முகத்தில் நீர் தெளித்தான்.
அவள் விழிகள் நர்த்தித்தன.
கண் விழித்துச் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள்.
திடீரென கப்ரியலின் மடியிற்குத் தாவியவளாய் முனகலாய் கேட்டாள்,
“ஓ! மாண்புமிகு கப்ரியல்!
கடவுளுக்கு மிகவும் விசுவாசமானவர்களும் இந்தப் பாழுங்கிணற்றில் தள்ளப்படுவது ஏன்?”
இதுவரையில்லா இனம்புரியாத உணர்ச்சிகளுடன் மரியாவை மடியில் வைத்திருந்த கப்ரியலின் முகம் சிவக்கலாயிற்று.
அவன் ஆழ்ந்த குழப்பத்துக்குள்ளாகியிருந்தான்.
என் நிர்வாண உடல் சற்று வியர்வை குளித்தது.
உதடுகள், வாய், தொண்டை எல்லாம் வெடிப்புறுவதை நான் உணர்ந்தேன்.
திடீரென முன்னால் பாய்ந்து கப்ரியலை நிலத்தில் தள்ளி வீழ்த்தினான் சாத்தான்.
பற்றியெரியும் கோபத்துடன் கப்ரியல் சாத்தான் மீது பாய்ந்தான்.
“தெய்வீகப்போர்” வெடித்தது.
இருவரும் ஒற்றைக் கட்டாய் உருண்டார்கள்.
சாத்தான், கபிரியலின் கால்களை வாயுள் திணித்து, முறுக்கிச், சப்பி, விழுங்கினான்.
வாயுள்ளிருந்து குருதி வழிந்தது. கப்ரியல் வெறி பிடித்தவனாய் சாத்தானின் கால்களை மென்று விழுங்கினான்.
இப்படியாக ஒருவரை ஒருவர் கடித்துப் புசித்து ஈற்றில் புலப்படாமல் மறைந்தே போனார்கள்.
—
“மரியா” என இங்கு அழைக்கப்பட்ட போதிலும் அவளின் உண்மையான பெயர், “மேரி ஜசிந்தா டீ சில்வா” என்பதாகும்.
திருமணமாவதற்கு முன்பான அவள் பெயரின் “ஹாமர்” நீக்கப்பட்டு கணவன் பெயரான “ஜோசம் டீ சில்வா” வின் “டீ சில்வா” சேர்க்கப்பட்டுள்ளது.
கடந்த டிசம்பரின் பனிக்குளிரில் “Lady Garbus” தேவாலயத்தின் பின்புறமாகவுள்ள வாங்கில் சாய்ந்திருந்தவண்ணம் தோழிக்காகக் காத்திருந்தபோதே அவளை முதன்முதலில் பார்த்தேன்.
வெள்ளிக்கிழமை.
அதிக சன நெரிசலற்ற நேரமாக இருந்தமையால் மரியாவின் நீண்ட மன்றாட்டம் என் கவனத்தைக் கவர்ந்தது.
அவளின் பின்னே முழந்தாளிட்டு நின்ற பெண் அவளது மாமியார் என்று பின்னர் அறிந்துகொண்டேன்.
அவள் மன்றாட்டம் முடிந்து எழுந்தாள்.
அப்பாவித்தனமான அந்த முகம் முக்காடிடப்பட்டிருந்தது.
எவ்வாறு மாதாவின் பாதங்களை மும்முறை தொட்டு முத்தமிடுகின்றாள் என்பதைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.
பிறகு தன் மாமியாரின் பக்கம் திரும்பாமலேயே தேவாலயத்தின் வாசலை நோக்கி நடந்தாள்.
டிசம்பர் காற்று, அவள் முக்காட்டினைக் காவிவந்து என் காலடியில் போட்டுச் சென்றது.
அவள் காற்றைச் சினந்துகொண்டு வரும் போது திருப்பிக் கொடுப்பதற்காக குனிந்து அதைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு காத்திருந்தேன்.
அதுதான் எம் கண்கள் சந்தித்துக்கொண்ட முதல்முறை.
அவள் திருமணம் செய்துகொண்டு இப்பொழுது இரண்டு ஆண்டுகளாகிறது. இன்னமும் கன்னியாகத்தான் இருக்கிறாள்.
ஜோசப்பின் பாலியல் இயலுகைகள் பற்றிய உண்மைகளை கவனிக்கத்தவறிய அனைவரும் இவளை மலடியாகவே பார்த்தனர்.
கர்த்தர் மீது மிகுந்த பக்தி கொண்டவளாக இருந்தமையால் இத்தகு அவமானங்கள் பற்றி அவள் சிரத்தை எடுக்கவில்லை.
தொடர்ந்தும் வாழ்வதற்கான உறுதியுடையவளாயிருந்தாள்.
மாமியார் அவளை தேவாலயத்துக்கு அழைத்துவந்திருக்கும் சந்தர்ப்பத்திலும் கூட ஜோசப்பின் இயலாமைகளைக் காட்டிக் கொடுக்காமல் மெய்யான அண்டவரின் குழந்தை போல் எல்லாத் துன்பங்களையும் தாங்கிக்கொண்டாள்.
அவளது உயிரின் இருப்பு, ஆத்மார்த்தமாக ஆண்டவர் மீதான விசுவாசத்திலும் கர்த்தரின் வார்த்தைகளிலுமே கட்டுண்டிருந்தது.
அவளது கணவன் ஜோசப்பிற்கு இந்த உலகத்தில் கர்த்தரைத்தவிர வேறு எதுவும் கிடையாது.
அவனது உண்ணலும் குடித்தலும் எல்லாச்செயல்களும் கர்த்தரை நோக்கிய மன்றாட்டத்துடனேயே ஆரம்பிக்கும் என்று அவள் சொல்லிக்கொள்வாள்.
அவள் அவ்வாறு சொல்லியிருக்கக்கூடும் தான்.
ஏனெனில் “திருமணத்தின் பின் ஆணும் பெண்ணும் ஒரே மாம்சமாயிருப்பார்கள்” என்பது கர்த்தருடைய வார்த்தை.
ஜோசப் மரியாவின் ஆழ்ந்த காதலை உள்வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறான். அதில் சில உண்மைகள் இருக்கக்கூடும்.
அவளது இத்தகு அர்ப்பணிப்பை யாரால் தட்டிக்கழித்துவிட முடியும்?
அதில் இன்னொரு விஷயம் என்னவென்றால், கர்த்தரின் வார்த்தையைத் தட்டிக்கழித்தல் பெரும் பாவமாகும்.
நானும் அவள் அர்ப்பணிப்பை மதிக்கின்றேன்.
நானும் அவள் காதலுக்கு இடமளித்தேன்.
அழகிய அவள் உடலைக் காதலித்தேன்.
நான் அழகிய அவள் உடலைக் காதலித்தேன்.
அப்போதிருந்து மேரி ஜசிந்தாவை நான் மரியா என அழைக்கலானேன்.
நீண்ட நாட்கள் கழிந்தபின் பிறகு எமக்கு அந்தத் தினம் – சுதந்திர நாள் – கைப்பட்டது.
ஒருவன் எதிர்பாராதவிதமாகத்தான் அந்தப் பரவசமூட்டும் வாய்ப்பைப்பெறுவான்.
அதிர்ஷ்டவசமாக நான் அந்த வாய்ப்பைப் பெற்றவனானேன்.
சொர்க்கத்தின் முழுமையும் என் முன்னே விரிந்தது.
—
இருவரும் அவளது வீட்டிலிருந்தோம்.
அவள் என்மேல் படர்வதற்கிடையில் என்மீது பரவசம் படர்ந்தது.
முதலில் என் முகத்தின் ஒவ்வொரு அங்குலத்திலும் வெறி பிடித்தவள் போல் முடிவிலி முத்தங்களைப் பதிக்கத்தொடங்கினாள்.
கொந்தளித்து மூச்சிரைத்துக் கொண்டிருந்தவளை என்னருகில் இழுத்துக் கட்டிலில் உட்காரவைத்து மெதுவாய்க் காதோரம் முணுமுணுத்தேன்.
“இண்டைய நாள எப்பவும் மறக்கேலாத நாளாக்கிறதெண்டா நீ இந்த நிபந்தனைக்கு உடன்படத்தான் வேணும். பயப்பிடாத!… வெக்கப்படாத! இத கர்த்தர் கூட ஒண்டுமே சொல்லாம அனுமதிப்பேர்”
அவள் தனது வலது கையை என் இடுப்பைச் சுற்றி இறுக்கி என் தோள் மீது தலை சாய்த்தாள்.
அவளுள் முட்டிமோதும் விரகதாப மூச்சின் ஓசையை நான் கேட்டேன்.
“இப்ப இருந்து இண்டைக்கு முழுக்க நாங்க உடுப்பே இல்லாம இருக்கோணும் சரியா?”
பரபரப்படைந்தவளாய்த் திருப்பிக் கேட்டாள்
“முழு நாளுமா? சாப்பிடக் குடிக்கக்குள்ளயும் கூடவா?”
“ம்.. எல்லாத்துக்கும் முதல் எனக்கு இப்ப ஒரு கோப்பை தேத்தண்ணி வேணும். அது கூட என் நிபந்தனைப்படிதான்.”
இந்த யோசனையைக் கேட்டு, இந்த எதிர்பாராத ஒப்பந்தத்தால் மரியா மிகவும் குழப்பமுற்றாள்.
நான் அவளைச் சமாதானப்படுத்த முயன்றேன்.
“இந்த உலகத்தில யார உனக்கு ரொம்பப்பிடிக்கும்?”
மௌனமாயிருந்து என்னைப் படித்தாள்.
சில நிமிஷங்களுக்குப்பிறகு குழப்பம் களைந்து சொன்னாள்,
“நீங்கதான்”
“இல்ல நீ ஆண்டவரத்தான் ரொம்ப ரொம்ப விரும்பிறாய்”
நான் மெல்ல மெல்ல அவளை என் ஒப்பந்தத்தின் இறுதிக்கட்டத்திற்கு கொண்டு செல்ல முயன்றேன்.
“மரபுக்கு எதிரான இந்த உட்டுப்புக்களை கர்த்தர் விரும்ப மாட்டேர். அதாலதான் மனிசர உடுப்பில்லாம படைச்சேர். அதாலதான் தானும் உடுப்பில்லாம இருந்தேர்.
நிர்வாணம் தான் அவருக்குப் பிடிக்கும். எண்டபடியா நாங்களும் நிர்வாணத்த மதிக்கோணும். அவரத் திருப்திப்படுத்திறதெண்டா நாங்க இந்த நிபந்தனைக்குக் கட்டுப்பட்டாகோணும். ”
இவ்வாறு பேசிக்கொண்டே அவள் கண்களை ஆராய்ந்தவண்ணம் அவளது ஆடைகளைக் களைந்தேன்.
ஒரு முயல் குட்டியைப்போல எல்லாவற்றுக்கும் பணிந்துபோனாள்.
வெட்கத்தில் சிவக்கலானாள்.
இறுதியில் மரியாவின் தேவதை நிகர்த்த அழகு என் பார்வையின் முன்னே முகிழ்ந்தது.
மரியா நிர்வாணமாயிருக்கவும் பழகிக்கொண்டாள்.
அம்மணமாய் சமையலறையினுள் நடந்து போகும்போது கூட அவளிதயம் மலர்ந்தது.
என் ஆடைகளையும் களைந்தவனாய் சிகரெற் ஒன்றினைப் பற்றவைத்துவிட்டுக் கட்டில் தலைமாட்டில் சாய்ந்தேன்.
சற்றைக்கெல்லாம் ஒரு தட்டில் தேநீர்க்கோப்பையை எடுத்துக்கொண்டு அறையினுள் வந்தாள்.
என் புன்னகைக்கும் கண்கள் அவள் உடலழகில் தோய்ந்தது.
தேநீரை மேசை மீது வைத்துவிட்டு திடீரென கட்டிலில் பாய்ந்து என் ஆண்குறியை அழுத்திக்கொண்டிருந்த தலையணையை உருவி என்மீது விட்டெறிந்தாள்.
சிரிப்பலைகள் சிதறிக் காற்றில் எதிரொலித்தது.
சிரிப்பின் கடலினுள் அவ்வறை மூழ்கி அமிழ்ந்து அடங்கிப்போயிற்று.
கட்டிலிலிருந்து இறங்கி நடந்து அவளருகில் போனேன்.
என்னிரு கைகளாலும் அவளை அள்ளிக் கவனமாய்க் கட்டிலில் போட்டேன்.
—
“இப்ப என்ன செய்யிறது?”
புன்னகைக்க முயற்சித்தவளாய் மரியா கேட்டாள்.
“நான் உண்டாகிட்டனெண்டால் ஜோசப்புக்கு தெரிஞ்சிரும்”
அவளுள்ளிருந்த பயம், பூரித்த சந்தோஷத்தால் துண்டுபடலானது.
உட்கார்ந்து அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன்.
மரியா வார்த்தைகள் இன்றி, தன் கண்களை என் கண்களில் நிலைப்படுத்திக் கண்களாலேயே என் பதிலை யாசித்தாள்.
“ஜோசப்பிட்ட சொல்லிடு, இந்தக் குழந்தைய
கர்த்தர் குடுத்தேர் எண்டு!”
_________
மஞ்சுல வெடிவர்தன – 90களில் நம்மோடு தென்னிலங்கையில் ஒன்றாக செயற்பட்ட இடதுசாரி செயற்பாட்டாளர். பல தடவைகள் சிறந்த நாவல், சிறந்த கவிதை, சிறந்த நாடகாசிரியர் போன்றவற்றுக்கான விருதுகளைப் பெற்றவர். மாற்றுப் பத்திரிகையாளராக பல ஆண்டுகள் பணியாற்றியவர். ”மரியா எனப்பட்ட மேரி” எனப்படும் இவரது சிறுகதை நூல் இலங்கையில் பெருத்த சர்ச்சைகளை கிளப்பிய கதை. அது இலங்கையில் தடைசெய்யப்பட்டது. தமிழ் மக்களுக்கெதிரான அநீதிகளுக்கும் அடக்குமுறைகளுக்கும் எதிராக நிறைய எழுதியவர், இயங்கியவர். ”அங்குலிமாலா”, ”நிமலராஜனின் அம்மாவுக்கு” போன்ற கவிதைகள் தமிழில் ஏற்கெனவே மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு பிரசித்திபெற்றவை. புலிகளுக்கு ஆதரவானவர்கள் என்கிற வீண்பழி சுமத்தப்பட்டு தேடப்பட்ட நிலையில் இலங்கையிலிருந்து தப்பி வந்து ஐரோப்பிய நாடொன்றில் தஞ்சம் புகுந்துள்ளார். தமிழர்களுக்காக குரல் கொடுத்ததால் சொந்த மண்ணை இழந்த சிங்களவர்களின் பட்டியலில் இணைந்தபடி அவர் எழுதிய கவிதையொன்று இது. –
கவிதை மொழிபெயர்ப்பு – என்.சரவணன்
ஆம் உண்மை! நான் ஒரு சிங்களவன்
ஆம் சிங்களவன்
நான் ஒரு சிங்களவன்
தூய சிங்களவன்
சிங்களத்தில் காண
வேண்டிய கனவினை
தமிழில் காண விளைந்ததில்
தாய் நாட்டின் கதவுகள்
மூடப்பட்டன
நான் சிந்திப்பதும் சிங்களத்தி்ல்.
எம் மண்ணில்
துடைத்தெறியப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும்
இறுதித் தமிழர் வரை
கவி வரைவேன் சிங்களத்தில்
சிங்களவனானதாலேயே
கவி எழுதும் என் கைகளிலும்
இரத்தக் கரைகள்
எழுதுகோலின் மையில் கூட – இரத்தம்
சிங்களத்தில் புன்னகைக்கத்தான் விருப்பம்
அதற்காகவே அதுவும் இயலவில்லை
சைவர் கடையில் சாப்பிடுகையில்
மனதளவில் முல்லைத்தீவைக் கைப்பற்றும்
நண்பனொருவன்
மின்னஞ்சலில்
உழுந்து வடையொன்றை அனுப்பி வைத்தான்
என் வாழ்வை வேரிடத்தில்
கழித்தாலும் பரவாயில்லை தோழனே!
தாய்நாட்டிலேயே
நாடு கடத்தப்பட்டவனாக
இருப்பதிலும்
இன்னொரு நவ கவி
அசை போடுகிறது
அதுவும் தமிழரைப் பற்றியது தான்
அது ”புதிய தமிழன்”
சிங்களத்தை நோக்கி சிரிக்கும் தமிழன்
நான் அவனுக்கு
சிங்களத்தில்
வாழ்த்து கூறுகிறேன்.
ஆத்மா மயங்கிக் கிடந்தது
நான் நிமலராஜனின்
அம்மாவுக்கு ஒரு
கடிதம் எழுதினேன்
ஒருபோதும் கண்டிராத
அன்பான அம்மா
உன்னைக் காணவும் ஆசை
உன்னைக் கண்டு வருவதற்கும்
இவர்கள் எமக்கு இடம்
தர மாட்டார்கள்
தாய்மார்களைக் கூட
இங்குள்ளோர் தெரியாதவர்கள்
அவள் அனுப்பிய கடிதத்தில்
எனை விளித்திருந்தாள்
”மகனே உன் கையெழுத்தும்
நிமலனின் கையெழுத்து போன்றதே
உனைக் காண ஆசை”
அவளது கடித்தில்
எனது ஆத்மா மீண்டுமொருமுறை
உற்சாகம் கொண்டது
அனைத்து ”வெரியல்” களையும்
தாண்டி நான்
காணச்சென்றேன் அவளை
அவளின் அன்பின் முன்
விழுந்து முத்தமிட்டேன்
அவளது வெடித்த பாதங்களை
’அம்மா உன் பாதங்கள்
என் தாயின் போன்றவையே!’
குனிந்து ஸ்நேகமாய்
விரல் கொண்டேன் – தலை
கோதினாள்
’மகனே உன் சிரசு
நிமலின் போன்றதே’
நிமிர்ந்து நானவள்
முன் நின்றேன்
’அம்மா உன் பாசக் கைகள்
என் தாயின் போன்றவையே.
ஆசையால் கண்ணிமைக்காமல்
எனையவள் பார்த்து
கொண்டிருந்தாள்
சிரிக்க நான் முயன்றேன்
’மகனே உன் சிரிப்பு
நிமலராஜனின் அம்மா
ஆத்மா மயங்கிக் கிடந்தது
நான் நிமலராஜனின்
அம்மாவுக்கு ஒரு
கடிதம் எழுதினேன்
ஒருபோதும் கண்டிராத
அன்பான அம்மா
உன்னைக் காணவும் ஆசை
உன்னைக் கண்டு வருவதற்கும்
இவர்கள் எமக்கு இடம்
தர மாட்டார்கள்
தாய்மார்களைக் கூட
இங்குள்ளோர் தெரியாதவர்கள்
அவள் அனுப்பிய கடிதத்தில்
எனை விளித்திருந்தாள்
”மகனே உன் கையெழுத்தும்
நிமலனின் கையெழுத்து போன்றதே
உனைக் காண ஆசை”
அவளது கடித்தில்
எனது ஆத்மா மீண்டுமொருமுறை
உற்சாகம் கொண்டது
அனைத்து ”வெரியல்” களையும்
தாண்டி நான்
காணச்சென்றேன் அவளை
அவளின் அன்பின் முன்
விழுந்து முத்தமிட்டேன்
அவளது வெடித்த பாதங்களை
’அம்மா உன் பாதங்கள்
என் தாயின் போன்றவையே!’
குனிந்து ஸ்நேகமாய்
விரல் கொண்டேன் – தலை
கோதினாள்
’மகனே உன் சிரசு
நிமலின் போன்றதே’
நிமிர்ந்து நானவள்
முன் நின்றேன்
’அம்மா உன் பாசக் கைகள்
என் தாயின் போன்றவையே.
ஆசையால் கண்ணிமைக்காமல்
எனையவள் பார்த்து
கொண்டிருந்தாள்
சிரிக்க நான் முயன்றேன்
’மகனே உன் சிரிப்பு
நிமலனின் போன்றதே’
உடன் அவள் விழிகளில்
மெல்லிய நீர்க் கோடுகள்
விழித்து வந்தன.
’அம்மா இந்தக் கண்ணீர்
என் அம்மாவின் போன்றதே’!
தமிழில் – இப்னு அசூமத்
நிமலனின் போன்றதே’
உடன் அவள் விழிகளில்
மெல்லிய நீர்க் கோடுகள்
விழித்து வந்தன.
’அம்மா இந்தக் கண்ணீர்
என் அம்மாவின் போன்றதே’!
தமிழில் – இப்னு அசூமத்
වේගයෙන් ඇවිද ගොස්
නැවතුන
ගොළු බෙල්ලකු
හතිලනු මෙනි
මතකය.
නිමග්නව සිටියද
කල්පනා මහ සයුරක
රළ නගන්නෙම
කැබලි සිතිවිලි පමණි.
මල් නොවේ නම් බඳුනක
මල් බඳුනක් ද එය ?
අමාවක කළුවර බව
සඳට වැඩියෙන් දන්නෙ කවුරුද ?
උදෑසන
සයනෙන් මිදෙන්නට
ඉරට දැන්විය යුතුද ?
හදේ සවිකළ
මාලිමාවෙන් පාර අහගෙන
ගමන යළි අරඹමි ….
බූට් පතුළක්
හමුවනා තුරු.
A crescent moon is there above the wooden fence which crosses the threshold. Below that there are two little stars which shine, go out, and shine again. The crescent moon is the forehead of the little child who is hanging on to wooden fence. The stars are the two little eyes of his which hide again and again and look at us stealthily.
I give my mouth a crooked appearance, put my tongue out, shake my head and make faces to him. He shakes his head, reddening his face, and gives me a light smile. That smile has no symbol of a nationality. There is no symbol of a religion. It is the reflection of humanity unblemished. That smile is the smile of the little son of Mohamed Uvais.
“Vaa daa tha rosa poo
Na onru parththen”
A part of a song by Balasubramaniam rises from the heart. “I saw an unfading rose.” Such is the meaning conveyed by those two lines. Mohamed Uvais living in Paalaiyutru in Trincomalee likes such beauty calm and replete with sorrow. He himself reflects a calm and composed man.
Uvais had his education at Vipulananda Vidyalaya, Trincomalee. He liked very much the association of friends and he had Sinhala friends as well as Muslim and Tamil friends. He got through the G. C. E. O Level and studied commerce at the Advanced Level. After doing the Advanced Level he took to his fathers business work, without thinking twice about it. However whenever he had some leisure he liked to be with his friends and spend time speaking pleasantries lightheartedly. He did not fail to see a film occasionally.
“From my childhood I liked listening to songs. It was Tamil songs I heard much. Specially film songs. If I find time I switch on the radio and listen to film songs. But it is the sad songs which I liked very much.”
The lighthearted life of Uvais who liked sad songs started becoming sad with the coming of the Sinhala-Tamil new year of 2000. That was the first occasion when a musical show came to Trinco in a time that I can remember. All that had stopped due to the war. I think such a show came to the eastern province after a very long time. Boys came to Trinco from places like Batticaloa and Ampara. Which boy fails to go to a musical show in this village?”
In a temporary space of time in which bombs did not explode and shots were not exchanged, Shakthi FM had taken the lead to fill the Mecashire playground with joy. Throughout the day the playground witnessed various items of pleasure and turned into a variety entertainment when darkness fell. More than fifty thousand young men who were tired of the war were trying to sense happiness and were crowding around the stage. But it was only a happiness of a moment. Those who did not like freedom had set a bomb in the middle of the playground.
Twelve persons died in a great explosion. A large number were seriously injured. Uvais as well as a large number of music lovers had lost forever the ability to stand on their feet. All those who were around me were injured. Two of my friends who were with me lost their legs. For about twenty five days I was unconscious. But the greatest consolation was that the members of my family and my friends had not left me alone.”
Uvais had spent about one and a half months in hospital. After two months had passed he had made up his mind to lighten his pain and to re-enter the natural world. When five months had passed he started his life again with a new leg.
“I waited for five months. True I lost a leg. But is it possible for a man to wait longer than that doing nothing?”
He converts his courage into words and pain into smile.
“I took to business in five months.”
There is an overturned boat near the fence at the edge of Uvais’s compound. On another side is a postal ninety. There are several fish boxes
scattered here and there. A tub in which a pair of scales is put is close to it. On the other side is a three-wheeler. Near it, leaning on the wall, is the pair of crutches.
“Everything happens for good.” That’s how Uvais thinks. He permitted time to turn everything to normal, and entered the married life in
2005. The little figure seen above the wooden fence in front is the happiness of that new life.
“The desires of the people are too great. That is the reason for all this trouble.” He said after much thought when questioned about the condition of the country. He is no preacher and spends his life in accordance with his vision of life. However Uvais is not a person who ever accepts these defeats.
“Life is a challenge. It cannot be given up.”
He purchased a threewheeler in order to facilitate carrying his business, and to earn an additional something by hiring it when it is possible. However there were obstacles due to his particular condition.
“I modified the threewheeler to make it easy for me to ride it. Thereafter for nearly three years I tried get the driving license. I went Colombo four or five times. Finally I got it somehow or other.” That is Uvais’s courage. Who will not find an example, an experience in it?
“I go for business. Come home. My home is a free place to me. I like to be at home. I don’t like to go out even to my relations. I don’t like anyone pitying me.”
*********************************************************************
“To run is all that I can’t do. Perhaps I may be able too do that to if I try. But why should I run? ” So says Velummailum Premachandran stopping near us his bike which he was riding along the path. He is all smiles.
“Let’s go in.” He invites us into his house.
It is a row of temporary houses adjoining each other, built for those displaced by the Tsunami. It is at Salli in Trincomalee and the number of families there is twenty seven. The first of those houses is the residence of Premachandran. Mr.Premachandran caused the bicycle to lean against the wall. Immediately three daughters surround him. The eldest-Dayana-is ten years
old. The middle one-Dilushiya-is younger to the eldest by two years.The youngest Madushaini is younger to the middle one by two years. It is indeed a cradle of happiness rather than a temporary place of residence.
Premachandran’s Appa is a fisherman. Amma had departed this world when Premachandran was just completing one year. Even before he reached Year Ten in the Maha Vidyalaya at Salli,Premachandran decided to go into the deep in the Indian Ocean so that he would be
able to give his Appa some rest and to secure Akka’s future.
But the atmosphere of the war in the area shattered his youthful expectations unexpectedly.
“At a round up in the village seventeen others and I were arrested. I was in a number of camps. Many people like me who had committed absolutely no wrong suffered in the camp,
because we were unable to tell in Sinhala how innocent we were.”
Premachandran who spent one and a half years in jail with no accusations at all was released in 1987. When he came to Trincomalee in search of Appa and Akka he came to know that they were living in a refugee camp as war refugees.
Premachandran decided to take to the sea on their behalf and was waiting for the opportunity to bring them back to Trincomalee.Gradually he reached his aim and was able to bring them to the shore at Salli.
“Those days it was the Indian Army which was here. There were battles with the LTTE in Trincomalee too. In whatever conditions, we went on doing our job.”
He paused for a little while. A fast wind carrying sand and dust blew giving pain to our eyes.
“This happened on the 25th of May 1989. We were ready to go for our job. I felt as if a ball of fire was falling at once on the coast. When I regained my consciousness I found myself in a hospital bed. My right leg was not there. It is said that it happened due to a shell attack.”
He got Rs. 9,500 as compensation for the lost leg. He was a young man then and he would have to go through the rest of his life on a single foot.
“What I wanted was to get a leg quickly and to go to work again.”
He stayed in one place for three months only. With the help of an artificial leg he stood up again.
Premachandran set his hand on the familiar pedal and got on to the Theppam and went in to the waters of the lagoon. A flock of Murallas, a group of small fish, and heap of little fish were packed in his net and came on to the Theppam. The pride of supporting himself with money he earned instead of living on relief came to him again.
The lonely life of Premachandran on the coast of Salli went on for seven years even after he lost one of his legs. The goddess of happiness came to Premachandran’s little house on a proposal made by someone who saw his courage. His bride was Suriyakala.
“I never thought that I alone had problems. I think that is why there is happiness in my
mind.”
So says she lightly. His life of little longing, built with one leg and much effort, was consumed again by the tsunami waves of the sea. Even then he is not shocked. Premachandran’s life in which there is hardly anything to do, where there is no new pain to suffer, is filled with the love of his wife and the three daughters.
“This is my eighth leg.”
he says showing his artificial leg. If the leg he lost is also counted, he now stands on his ninth leg. Various institutions had helped him to obtain artificial legs from time to time.
“A leg like this cannot be used for more than six months. Unlike when you are at home, a leg like this won’t last long when you go to your job on the sea.”
At the beginning he thought of taking to the sea,in order to lighten his father’s burdens and to give his elder sister in marriage. However now his sister is married. She also lives in the same
Tsunami camp at Salli.
“I was unable to attend to Akka’s matters in the way I had hoped to. I tried. Akka knows it. Therefore it doesn’t matter.”
He tells with a smile what should be borne with pain. That is the beauty of Premachandran’s life. The watchful eyes of the soldiers, standing on the seaside of the Trincomalee town which is under heavy guard are directed on the passers by. Premachandran must ride his bicycle along the road.
In appearance he too is an ordinary man. But who can see the effect of the war on his life?
****************************************************************
“Why, a suicide?” The young soldier blocking the way of the very special motor tricycle speeding forward throws his arm across and shouts in unbridled sarcasm
Indeed he is riding an extraordinary tricycle. That was because he was a special
person. The questioner-the young soldier-is unaware of the history of that
specialness. That was the reason for the unbridle a nature, the sarcasm, and the
levity of the question. The brakes are applied. The tricycle stops in front of
the checkpoint. His sharp eyes looking at the road far away and the vehicles leading forward, become heavy with pain.
“Malli, if I were to commit suicide it should have happened several years ago.” The pain turns in to words.
“Why’s that? Why do you say so?” the young soldier weighing the varieties
of fish stacked in the box attached to the back of the tricycle, asked.
The reason: The old story turned into a surprised summary. At the end, the
disciplined soldier asks in a calm voice:
“Brother, are you angry with the Navy?”
The reply is silence.
How many sounds can there be in the silence. Then I break that silence.
“I am Kokkuhennadige Athula Padmasiri. My village is Nilwella, Matara. I finished my schooling after the 7th year. I started clashing with the sea at the age of fifteen.”
Padme who bade goodbye to schooling got into Bala mama’s boat. After
studying the behavior of the sea and the waves, in a short period he became adept at detecting the places where the fish abound, and where a shawl of fish gathers.
Gradually he became a leader or “Iskipper” of a boat. It was his fishing that took him from the Southern coast to Trincomalee. However it was love that turned him into a citizen of Trincomalee. The love that he had not experienced at Nilwella he met on the shores of Trincomalee. But it bore fruit at Nillwela.
“From 83 to 87 the houses in Trincomalee were leveled to the ground. These people too were at Matara. In 87 We married. We got a son. At that time in the South there was a cruel terror. Ten or fifteen Shanthas were killed for one
“Shantha”. Ajantha who worked with me in the same boat was killed in the search for another youngster. Thereafter I left the village and came here.”
When he came to Trincomalee with his family the son was just one year old.
However they came not in to a house but in to a refugee camp at Pelawatta at the foot of Koneswaram fort. In a little hut where sand was spread on the floor, and cadjan was spread on top, lullabies were sung for the child. Padme started going to the sea again.
Life started opening up gradually. The wife gave birth to another child, a daughter. Foundations were laid for a new house. The boat too was heavywith fish. But that was for a short period. At night on September 22, in the year 2000, too, Padme’s boat was becoming heavy with fish.
Five zero bullets which came from some where and put out the patromax light in
the boat of Padme and friends.
“Leaving nets worth about three and a half lakhs we ran to the water to save our lives. But when the lamp was struck, the movement began to slow down. Then the oil tank of truck.”
That’s all that Padme remembers. When the boat floated with the ‘current’ of
the waves and crashed down at Muttur, the Muslims who were there took them
immediately to hospital. Padmasiri’s name which was not included in list of
dead fishermen was included in that of those who had lost their legs. Four shots had sunk in to his right leg and five shots into his left leg. It was decided to remove his left leg from his body at a point above the knee. Fishery bade goodbye to him.
“Thereafter, and up to date, I have not even set my foot on the sea water.”
However he did not give up life. Although he had disrupted his studies when he
was very young, now his single aim was to ensure that his children studied.
“He practiced various kinds of trade. Cloathes from Matara were sold on the pavements at Trincomalee. At times there were fruits in front of him. Sometime later, those who came to purchase fruits found sweep tickets there. Can a
fisherman who heaped fish even in multi day boats, sell and lottery tickets? Can he be satisfied in this way? Padmasisri got his special tricycle at that time.
Thereafter he the fisherman started selling fish. The courageous figure of Padmasiri who frequents Tamil villages like Linganagar and Aandamkulam with fish packed in a box fixed to the back of a tricycle is a familiar sight to the residents there.
“I think that this is all that I am to get, and I encourage myself and live”
Everything that he had earned through his unbroken courage was lost again in the Tsunami. Now what he has is a life started again from the very beginning.
“When you think of what happened in the past a strength comes into your
mind and energy comes into your body.”
What gives hope to the unceasing expectations that go on through Padmasiri’s
life, which renews itself again, and again, is the skill his two children show in
their studies. The daughter has finished her O. Levels successfully and is moving towards her A. Levels. The son came first in Trincomalee at the O. Levels and, having studied Maths at the A. Levels and is sitting the exam
now. Dressed in his school uniform he had answered the Maths papers at the exam, and has come home. His face shows the depth of his thoughts. However his smile is a light one.
“What’s your next paper son?” I ask him softly.
He looks with longing eyes at the very great man seated on the tricycle.
“Physics.”
Monsoon Moon 