දුම පවා පෙරහන් කොට
ඇඟිළි තුඩගින් විසි වුණ
ෆිල්ටරයක් ද මම
මහ මඟ
පයට පෑගෙන?
හිස් කුහරයේ විළිලන
සිතුම් මෝචනයට
සුසුමන් පවා අසරණ
කල්පයක් දුර මොහොතක
දෙතොල් පහසට පමණ ද
මගේ උණුසුම?
දැන් ඉතිං
සිලින්ඩරාකාර
ආඩම්බරය
ඉවර ද?
ජීවිතය
එතරම්
පැතලි ද?
කට කැඩුණු උගුරු අතරින්
කාරා නැඟෙන
කැහි පිඩක් වුව
හිස ගාව
නතර වන විට
අතීතය සේ
සොඳුරු ද?.
ඇස ගාව
නොතනියට
පරෙවි වසුරු ද?
ඒත්
යළි කිසිදාක
වැරදිලාවත්
සිගරට්ටුවක් වීමට
ෆිල්ටරයකට
නොහැකි ද?
කකුළක් කැඩුණු
මේසෙක
කවියක් ලියන
මොහොතක
ඔබ
කතා කර කියයි
“එපා ඔය
අකුරු
කැත කර ගන්න”
හැඟීම් පවා ඇද වුණ
දැනීම් විහඟ තටු වුණ
සිතීම් වලට හැකි වෙද
දෙපයින් හිට ගන්න..
බත් කූරෙකුට
හැකි නම්
ගුවන් බසයක්
වන්නට
ඇමීබාවකු වී
විනිවිදිමි
ඒ හදවත..
කැත අකුරු
මගෙ හදවත
නෙත රැඳෙන විට
සතුටු ද?
විසල් කුළුණක යට
කුහුඹුවකුටත්
ඉඩ නැත
කුසල් නැති
අතකුරු
යහළුකමටත්
අකැප ද?
ඇහැළ සඳටම
ඇහැළ මාසය
පවරමි
නිසල කුටියක
කවි මත
ඇහැළ පිනි දිය
තවරමි.
Monsoon Moon 