බේරෙ වැව් දිය මත නිදා හුන් සඳවතී
සීත රළ රැළි වැදී ඇහැරී ඉකිබිඳී
කොළොම් තොටඟින් හමන රළු නළ රැලි වැදී
දෑවී කකියයි මගේ හදවත උරුවිසී
හිතේ පීදෙන සිනහ කැකුළට වද දිදී
ප‍්‍රථම පේ‍්‍රමය භූත වෙස් ගෙන ලූහුබඳී
අතීතය යළි උදා වේවිද සැක සිතී
නිමක් නැති දුක් සුසුම් අතරේ තනිවෙමී
රන් එරන්වන් මුදුව සිහිවී බය හිතී
කඳුළු පිසලූ සුරත වෙව්ලයි හිරිවැටී
පළමුවැන්නා වන්න කළ පින් මදි වුණී
දෙවැන්නා වුව දෙවැනි නෑ පෙම උරුවිසී
සඳුට සඳු වට
කැකුළු තරුකැට
වලට හැඬුමට නම්
කුමට නෙතකට
කඳුළු කැට මෙතරම්
සරැලි පෙළකට
සැළෙන තරමට
සොඳුරු බර වැඩි නම්
කුමට නෙළුමට
සිලිටි පෙති මෙතරම්
හමන පවනට
සුසුම මුසුකොට
දෙනෙත වැසුමට නම්
කුමට සිතකට
සිහින පෙම් සිතුවම්
සමනලයෝ
සමනලයෝ
ඇයි ඔතරම්
අහිංසක වුණේ
මලට වෙලා
තටු හකුලා
මල ම වෙලා
මට ද හිනැහුණේ
සමනලයෝ
සමනලයෝ
ඇයි ඔතරම්
අහිංසක වුණේ
මල නොතලා
රොන් උරලා
තටු සලලා
කොහිද ඉගිලුණේ
සමනලයෝ
සමනලයෝ
‘සමනලුන්ට වෙඩිතියන්න’
හඬ – නදීමාල් පෙරේරා
ස්වර – අමල් පෙරේරා
පද – මංජුල වෙඩිවර්ධන
ගෙත්සෙමෙනි උයන සේ නිහඬයි
හිත් සැලෙන හඬ පවා නොනඟියි
නෙත් කෙවෙනි අතර හිඳ වැගිරෙයි
ඇත්තමයි නිහඬ පෙම සොඳුරුයි
ඒදන් උයන් කොණෙක හිඳ හමන
මිහිදන් නොවුණු මතක මඳ පවන
රහසින් දොඩන වචන මත රැඳෙන
ආදම් සමඟ ඒව අත වනන
නිල් අහස දෑස විනිවිද පෙනෙන
කල්වාරි කන්ද ඔබ ළය මඬල
විශ්වාසයේ නිමල ඔරසමට
නින්නාද නැගෙන හඬ ඇහෙනවද
ගොල්ගොතාවේ කඳුළු ඇහිඳින්නී
පෙම් කතාවේ මළුව අමදින්නී
මග්දලාවේ මරියනී
වන්දනාවේ
වංක ගිරියේ
අම්බපාලී
මග්දලාවේ මරියනී
කැට මුගුරු ගෙන පසුපසින් ආ උවැසුනේ
ඝන අඳුරු රෑ කවුද ඈ හා තනිවුණේ
සොඳුරු රූ සිරි දකින දෙනයන ගොළුවුණේ
අනේ මරියා රුදුරු කතරක තනිවුණේ
සංසාර අසපුවේ ගීතිකාවෝ රැව් නැගී
කම්මුලේ අත ගසාගෙන සඳ ඉකිබිඳී
ඔරසමේ හද විලාපය මත මල් පිපී
ජීවිතේ හැටි කියා දුන්නෙද මරියනී
හඬ – අමරසිරි පීරිස්
ස්වර – දර්ශන රුවන් දිසානායක
පද – මංජුල වෙඩිවර්ධන
Monsoon Moon 