හේමාවෙනි, පෙමිනි.

 

දෙ ළැම දෙදරුවන්ටයි – කෘෂ වුවත් ළැමත් පිබිදිණ
සසර දුක නිවෙන්නයි – සෙනෙහසත් පෙමත් ඇහැරිණ
දෙ ඇස දැදුරු වෙන්ටයි – කඳුළටත් නමක් ලියැවිණ
අහස පඳුරුලන්ටයි – කවිකමත් වැහිත් වැගිරිණ

මුසා බසක නවතිමි ඔබ එපා වෙන්න විරසක
කසාදය තමයි සළුපිළි උණා දැමෙන කැඩපත
නිසාචර හිතට හිමිදිර උදාවෙන්න අකැපද
අසාධාරණයි තනියම පිටත් වෙලා ගිය එක

දුටුව දුටුව හැම සිහිනෙම සුවඳ පමණි ඉතිරී
නටුව අග පිපෙනු දුටුවෙමි කඳුළ නඟන අසිරී
පිටුව පිටුව ගිළිහෙන කවි පොතෙහි මතක විසිරී
කැටුව නො යාමද නුඹ ලද එකම සතුට සොඳුරී

ගාලු කොටු පවුර සදිසිව ගීත අතර පේවී
පාළු පත් ඉරට හදවත බාර කරපු දේවි
වේලපත්කඩයෙ නොතිබුණු ගීතවලට යාවී
මාළුපිනි ඉඳුණු මතකෙට හීන ඇද හැලේවී

මන්ද්‍රි දේවී නොවුණද හිමගිරේ නැග්ග සියවර
තන්ද්‍ර තිසර විලසින්මය බෙදාගත්තෙ දියවර
චණ්ද්‍ර මඬල සා පැටවුන් පැන්න කුන්දු පියවර
ඉන්ද්‍රජාල අත්පසුරින් බින්ද හැකිද කරදර

ලේන්බාන් වීදියෙ පවනැල්ලෙ හමපු හේමා
මහන්සි නැති දෑසක ඉවසිල්ල හොයපු හේමා
පාන්දරට කලියෙන් අරුණැල්ල දැකපු හේමා
රාත්තිරිය මට දී සැනසිල්ල විඳිනු හේමා

– මංජුල වෙඩිවර්ධන
(නිදි නැති නිර්මල ඇසක අගිස්සක කඳුළක – 2014)