පසන් නම් සුපසන් කව

මම තොප අවුළු මුහුලස
හැඩ පලු ලිහා – මිටි බැඳ
වූලෙක පටලවා
‘හැට්’ කිරීටය
පළන්දන්නෙමි.

“මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත”*

දුම්බර සැහැල්ලු ම මොහොතක
තොප’තින් එ ‘රන්පත’ ගෙන
තෙතබත් තුඩග උහුලා
ඩම් දෙක තුනක් ඇද
ඇඟිලි අතරේ
යළිඳු රන්දමි.

‘‘මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත‘‘

අනුපාන මඟහැර
ළඟ ළඟ නවන හවසක
උදුරා වීදුරුව
පෙම් සිප් එකක් ඇද
‘කැත’ හිනාවක්
පැහැර ගන්නෙමි.

“මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත”

බඳ පටි සිදුරු මව මව
තුමුල ඩෙනිමෙහි හිරකර
විසල් නිල් චෙක් කමිසය
එ මතට උඩින් අත්හැර
චැප්ලින්මුවා මිරිවැඩි
සොයා දෙපතුල් ගන්වමි.

“මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත”

ගුවන් පාළම් අසබඩ
මල් ලොලුන් විහිදන
පන්දම්පාලි විඳිමින්
හයිලෙවල් නුබ මඟ
තරණය පිණිස
ත්‍රෛරෝද දඬුමොණරය
නිහඬ අයිනෙක ඉන්දමි.

“මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත”

මධු ලොලුන් සලුවෙන
වටරවුම් වට සරමින්
මඳ සුළඟටත් හෙළවෙන
කොඩිකාරමය මඳහස
අඩවන් ඇසෙහි ඇවිලී
සුපසන් වදන් නික්මෙන
ඉගැඹුරු හඬට කන්දෙමි.

“තොප මා හඳුනයි
තොපට මා මතකයි”

මඳහස පැළඳගත්
වේදනාමය ඇස් ඇර
කැලුම් අඩකුඹු කර
තොප එසේ කීව ද
අනිත්‍යය’** වර නඟමින්
සැලුම් වෙවුලුම් කන
මතක ඇහැරෙනු පෙර
යළිඳු පවසන්නෙමි.

“මම තොප නොහඳුනමි
මට තොප මතක නැත”

– මංජුල වෙඩිවර්ධන

*”මම තොප නොහඳුනමි” ජී.බී.සේනානායකගේ කවියකි.

**‘අනිත්‍යය’ පසන් කොඩිකාරගේ එකම කාව්‍ය කෘතිය.