Month: මා ව

“හතා”

hattottuwegama

ඉතා අනගි හද මඬලකි නිසළ වුණේ
පතා නිදහසම හෙට දවස වෙනුවෙනේ
ගොතා සොඳුරු ගී නළු වීදි සෙනසුණේ
හතා නොමැති වීදිය කුමට සකියනේ

කඩ්ඩ මුවත් කැපුවේ නැති කිසි කෙනකු
පැත්ත ගියත් ඇත්තම කී රජ කෙනකු
යුද්ධ මැදත් උස් හඬ දුන් සෙනෙවියකු
ඇද්ද මෙවන් පාරට බට පියතුමකු

දෑස් පැළැන්ඳු යන එන මගියන්ට
කාත් කව්රුවත් නැති පීඩිතයන්ට
ඈත් කර දැමූ මහ මග දුගියන්ට
දෑත් විදාහළ අප වැනි කවියන්ට

වීදි කොණේ පිරිවර කැටුව හිනැහුණේ
පෑදි දියකි යට ගිලි නෙතු තුළ තිබුණේ
නාද නැගුණු අත් පොළසන් නො වියැකුණේ
සාදු !! දිසා පාමොක් වීදි ඇදුරණේ

“සිවා”

siva

සිවා වුණත් නුඹ දෙවියෙක් නම් නොවුණී
දෙවියන් නැති බිමේ මිනිසත් බව නොවුණී
හදවත් නොමැති විරුවන් කැළ වියරු වුණී
මුගුරින් තලා සයුරේ පා කර හැරුනී

මජං මජර මත පෙම වියැකුණාදෝ
ඉතිං සිතම ඉන් ආතුර වුණාදෝ
පතන් බිමක සිහිනෙන් වැළපුණාදෝ
විකල් නොවුණ මනසක් මෙහි තියේදෝ

බම්බලපිටිය වෙරළේ ගල් වැටිය මත
බැස යන හිරුට ගල් ගැසුවේ වැටෙන්න ද
ඈතට ගල් ගසන්නට අත දිගු නැතුව
ළත වෙන විටදි ඇසුණි ද දුම්රියේ හඬ

පෙමක් නොමැති ලොවකින් පෙම පැතු පවට
නුඹත් එකතු විය නෑයින් ගිය ලොවට
කමක් නැතෙයි කීමට බැරි මගෙ දිවට
ලුණුත් රසක්දැයි පහදන්නට හැකිද?